روزنامه جوان در این زمینه نوشت: دولتی که با شعار مقابله با پوپولیسم اقتصادی و در انتقاد از توزیع سیب‌زمینی انتخاباتی ید طولایی داشت اکنون دچار آلزایمر سیاسی - انتخاباتی شده و تمام کارهای مذمت شده دولت قبل را برای کاغذهای رأی، مجاز می‌داند. افزایش حقوق بازنشستگان بیش از تورم، توجه به دهک‌های پایین و افزایش سه برابری یارانه نقدی و اعطای سهام عدالت سه اقدام در جهت ترمیم قدرت خرید محرومان است که در صورت تامین منابع منطقی برای آنها اقدامی مناسب است اما مردم سؤال می‌کنند آیا واقعا و تنها باید در ایام انتخابات به یاد محرومان بود؟ آیا این اقدامات ریشخند سیاسی به مسائل واقعی اقتصادی کشور نیست؟ دولتی که پرداخت یارانه را مصیبت عظما می‌دانست ناگهان در شب انتخابات ترمیم حقوق بازنشستگان را بعد از چهار سال در دستور کار قرار می‌دهد، مدعی ارائه طرح تولید اشتغال می‌شود که مجلسی‌ها آن را باید برای انتخابات تصویب می‌کردند و در یک جمله دولت با گرفتار شدن به آلزایمر انتخاباتی مسیر خود را از نگاه علمی به مسائل اقتصاد به سوی اقدامات کاملا پوپولیستی  منحرف کرده است اما این تمام ماجرا نیست زیرا برنامه‌ریزان سیاستمدار که تا دو ماه پیش معتقد به یارانه دادن سیاست به اقتصاد بوده‌اند ناگهان برای حفظ قدرت در قوه مجریه دچار آلزایمر و فراموشی گفتار درمانی‌های خود شده‌اند و از ترس شکست در رقابت انتخاباتی، شبانه به دلیل عدم اشراف رئیس‌جمهوری به مسائل اقتصادی برای اولین بار در انتخابات کشورمان معاون اول یک رئیس‌جمهور را به عنوان نامزد انتخاباتی و کمکی ثبت‌نام می‌کنند.
این برنامه‌ریزان درباره مردم چه فکر می‌کنند؟ یا این اقدامات پوپولیستی در اقتصاد با تبعات قابل پیش‌بینی مدنظر رئیس کل بانک مرکزی برای همه زشت و قابل نقد است الا برای دولتمردان دولت یازدهم؟! سیف درباره افزایش وعده‌ یارانه‌های نقدی توسط یک نامزد گفته بود: «یک کسی می‌تواند چنین تعهدی را انجام دهد و تمام ساختارهای پولی و مالی کشور را به هم بریزد و یک تورم شدید به بار بیاورد اما در نهایت این کار او نفعی برای مردم به دنبال نخواهد داشت... با توجه به ظرفیت‌ اقتصاد ایران، من از طرح این صحبت‌ها تعجب می‌کنم.»