امام صادق(ع) فرمود: یک مسلمان، همسایه‌ای نصرانی داشت، او را به اسلام دعوت کرد و پذیرفت. سحرگاه نزد تازه مسلمان رفت و گفت: وضو بگیرد و همراه ما به نماز بیا! او همراه شد و نماز بسیاری خواندند تا هوا روشن شد. نصرانی دیروز و مسلمان امروز برخاست تا به خانه‌اش برود، ولی آن مرد گفت: روز کوتاه است و چیزی تا ظهر باقی نمانده، تازه مسلمان همراه او نشست تا نماز ظهر. باز آن مرد گفت: بین ظهر و عصر مدت کوتاهی است او را نگه داشت تا نماز عصر را هم خواندند و به همین ترتیب او را تا نماز عشا در مسجد نگه داشت. آن‌گاه از هم جدا شدند. چون سحرگاه شد، دوباره نزدش رفت و گفت: من فلانی هستم. گفت: چه کار داری؟ گفت: وضو بگیر و جامه‌هایت را بپوش و بیا با ما نماز بگذار! نصرانی سابق گفت: برای این دین، شخصی بیکارتر از مرا پیدا کن که من مستمند و عیال‌وارم!‌ پس امام صادق(ع) فرمودند: او را در دینی وارد کرد که از آن بیرونش آورد. او را در چنین فشاری گذاشت تا از چنان دین محکم و استواری خارج کرد! (1)

ـــــــــــــــــــــــ

1- اصول کافی، ج 2، ص 42 و 43، باب درجات ایمان