روزنامه هاآرتص درباره تهدید‌های تکراری سران رژیم صهیونیستی علیه ایران نوشت: رجزخوانی‌های تل‌آویو درخصوص ایران، سیاست خارجی نیست، فقط لاف زدن است. گاهی یک حکومت فقط باید سکوت کند. ابهام، سیاست بسیار بهتری از لاف زدن است. وقتی شرایط چندوجهی و حساس است، نظیر وضعیتی که بین اسرائیل و آمریکا درخصوص موضوع ایران وجود دارد، باید بیشتر سکوت کرد. روشن نیست ماجرا از کجا آغاز شد. آیا آمریکا به شکل جدی در نظر دارد نام سپاه پاسداران را از فهرست سازمان‌های ‌تروریست خارجی حذف کند، یا این خواسته ایران است. آمریکایی‌ها قطعا آن را به‌عنوان موضوعی مجزا که مستقیما به گفت‌وگو‌های هسته‌ای ربط ندارد، رد می‌کنند.

موضوع هرچه باشد، اسرائیل فورا نارضایتی خود را ابراز کرد و پس از آن زمانی که رئیس‌جمهور جو بایدن اعلام کرد نام نیروی قدس سپاه پاسداران را از این فهرست حذف نمی‌کند، برای خود اعتبار قائل شد. در واقع منابع ارشد اسرائیلی گفتند این امر می‌تواند کل توافق هسته‌ای را از مسیر خود خارج کند. شاید این واقعیت داشته باشد، شاید هم لاف‌زدنی متکبرانه باشد. در هر حال معلوم نیست چرا اسرائیل به جای حفظ وضعیت ابهام، رجزخوانی می‌کند. آنچه کمتر روشن است این است که این کار چه نفعی برای اسرائیل دارد. همه این اتفاقات از سردرگمی سیاست اسرائیل حکایت دارند. صرف‌نظر از همه احتمالات، آیا اسرائیل درباره آنچه دقیقاً می‌خواهد، واقع‌بینانه است؟