نشریه «ریسپانسیبل استیت کرافت» وابسته به اندیشکده «کوئینسی» در واشنگتن، در سالگرد ترور سردار سلیمانی نوشت: ژنرال سلیمانی که یک سال قبل توسط پهپادهای آمریکا در فرودگاه بغداد ترور شد، نقشی فراتر از موقعیت رسمی خود به‌عنوان فرمانده نیروی قدس در سپاه پاسداران داشت و از افراد با نفوذ در بسیاری از سیاست‌های امنیتی ایران و نزدیک به آیت‌الله خامنه‌ای، رهبر این کشور به‌شمار می‌رفت. سلیمانی در میان مردم عادی ایران بسیار مورد احترام و از محبوبیت واقعی برخوردار بود. این احترام و محبوبیت همچنان پس از شهادت او هم ادامه داشته و با توجه به جمعیتی که در عزاداری فقدان او در چندین شهر ایران تجمع کردند، مشهود بوده است.
در بیشتر توصیف‌هایی که از ژنرال سلیمانی در ایالات متحده شنیده می‌شود، اهمیت او برای ایرانی‌ها به‌طور کامل درک نشده است. چهره‌ای آمریکایی، همانند او وجود ندارد که مثالی ملموس باشد و‌ اشاره به افرادی مانند جان مک کین، دیوید پترائوس، جیمز ماتیس یا دیگر چهره‌های برجسته و تاثیرگذار در زمینه امنیت ملی تنها میزانی از اهمیت او را نشان می‌دهند.
پنج روز پس از ترور سردار سلیمانی، ایران دو پایگاه نیروهای آمریکایی در عراق را با موشک‌های بالستیک هدف گرفت؛ سپاه پاسداران این عملیات را تنها بخشی از اقدامات تلافی‌جویانه توصیف کرد.
آمریکایی‌ها باید با دقت در مورد ماهیت آنچه هریک از طرفین با یکدیگر کرده‌اند، فکر کنند. اتهاماتی که ایالات متحده عمدتاً علیه سردار سلیمانی مطرح می‌کرد، به رابطه او با عناصر عراقی در زمان‌اشغال عراق توسط نیروهای آمریکایی پس از حمله سال 2003، مربوط می‌شد. آمریکایی‌ها حق دارند که از کشته‌شدن نیروهای خود ناراحت باشند. اما جنگ عراق در ماه مارس سال 2003 به‌صورت یک عمل تجاوزگرانه آغاز شد و تنها اندکی پس از آن بود که ایران به رغم اینکه هیچ ارتباطی با حملات 11 سپتامبر در ایالات متحده نداشت، بخشی از «محور شرارت» توصیف شده بود. این حمله متجاوزانه در کشوری صورت گرفت که کیلومترها مرز مشترک با ایران دارد. کشوری که در جنگی متجاوزانه علیه ایران در دهه 1980 هزینه و خسارات زیادی برای این کشور به بار آورد. سردار سلیمانی و همکاران او برای کمک به عناصر مقاومت عراقی در برابر‌اشغال نظامی آمریکا که از نظر بیشتر ایرانی‌ها اقدامی افتخارآمیز و حتی ضروری برای امنیت مداوم ایران بود، به عراق شتافتند.
آمریکا با نقض قوانین بین‌المللی و هرگونه استاندارد رفتاری پذیرفته شده در روابط بین‌الملل، یک شخصیت مطرح از یک کشور سوم را که برای گفت‌وگو با نخست‌وزیر کشور همسایه به آنجا سفر کرده بود، ترور کرد. برای درک فاجعه‌آمیز بودن این رفتار می‌توان تصور کرد که یک شخصیت سیاسی یا نظامی ارشد آمریکایی در زمانی که به کانادا سفر کرده تا درباره موضوعات مورد توجه دو کشور با نخست‌وزیر این کشور مذاکره کند، توسط ایران (یا هر کشور خارجی دیگری) ترور شود. در چنین شرایطی آمریکایی‌ها چه واکنشی نشان می‌دادند؟