جهانگیری اخیراً در نشست نخست‌وزیران کشورهای عضو سازمان شانگهای گفت: برجام یکی از دستاوردهای مهم دیپلماسی بین‌المللی دهه اخیر است. این توافق به رغم رویکرد برجام‌ستیزانه ترامپ و اعمال تحریم‌های ظالمانه و بی‌عملی کشورهای اروپایی، به واسطه سیاست صلح‌طلبانه و صبر راهبردی ایران تاکنون پایدار مانده؛ هر چند ایران منفعت قابل توجهی از اجرای آن نبرده است.
این اعتراف روشن اما دیرهنگام در حالی است که آقای جهانگیری 12 اردیبهشت 96 در جریان مناظره‌های انتخاباتی گفته بود: ما به همه اهداف‌مان در برجام رسیدیم. دولت، کاری کرد کارستان. الان دنیا عاشق کار کردن با ماست(!).
یادآور می‌شود درست همزمان با ایراد این اظهارات انتخاباتی و تبلیغاتی، دولت آمریکا سرگرم اجرای تحریم‌های ویزا و آیسا و سیسادا بود و بر دایره تحریم‌ها می‌افزود، چنان که ظریف 20 ماه پس از اجرای برجام در جمع وزرای خارجه کشورهای عضو برجام (در نیویورک) گفت هنوز نمی‌توانیم حتی یک حساب بانکی در لندن افتتاح کنیم؛ یا سیف رئیس وقت بانک مرکزی تصریح می‌کرد عایدی ایران از برجام «تقریباً هیچ» بوده است.
به بیان دیگر، نه فقط پس از خروج ترامپ از برجام، بلکه همان زمان هم که آمریکا (ترامپ/اوباما) ظاهراً در برجام بودند، توافق کمترین عایدی‌ها را نداشت بلکه در حال ریل‌گذاری برای ابراز خسارت‌های بزرگ بعدی بود.
با همه این اوصاف، سؤال از امثال آقای جهانگیری این است که حفظ برجام با همه خسارت‌هایش و بدون هیچ منفعتی، چه توجیهی دارد؟