امام علی(ع): «... پس از وفات پیامبر(ص) و بی‌وفایی یاران، به اطراف خود نگاه کرده، یاوری جز اهل‌بیت خود ندیدم (که اگر مرا یاری کنند، کشته خواهند شد) پس به مرگ آنان رضایت ندادم. چشم پر از خار و خاشاک را ناچار فروبستم، و با گلویی که استخوان شکسته در آن گیر کرده بود، جام تلخ حوادث را نوشیدم، و خشم خویش فروخوردم، و بر نوشیدن جام تلخ‌تر  از گیاه حنظل، شکیبایی نمودم».
نهج‌البلاغه - خطبه 26