(بدان ای سالک راه خدا!) ما دو دسته روایت داریم که برخی طلب مال را نکوهش می‌کند، و دسته دیگر آن را ستایش می‌نماید. سرمطلب هم این است که اگر غرض از طلب مال، تهیه وسیله و ابزار برای سعادت اخروی باشد، ممدوح است، چه با واسطه و چه بی‌واسطه. مثلا چون وظیفه شرعی من این است که خانواده‌ام را اداره کنم، باید برای تهیه آن به دنبال مال باشم و این طلب کردن، اطاعت الله است. این طلب، جنبه هدفی ندارد و وسیله‌ای برای تحصیل آخرت و انجام وظیفه شرعی فرمان الهی است. اما اگر طلب، در نظر انسان، در حکم وسیله نباشد و به آخرت بازنگردد مذموم است. مثلا کسی که دنبال پول درآوردن است و... همه اهدافش در دنیا خلاصه می‌شود طلب کردن دنیایش هم ناپسند و مذموم است. پس اگر مصرف الهی باشد، دویدن و طلب کردن هم برای خدا است، ولی اگر طلب کردن دنیا برای مصارف غیرالهی باشد، هیچ ارزشی ندارد، بلکه نکوهش هم شده است.(1)
___________________
1- رسائل بندگی (حب به دنیا)، آیت‌الله شیخ مجتبی تهرانی (ره)، ص 277