یک اتفاق ساده، با دنیایی حرف (نکته ورزشی)
سرویس ورزشی-
هفته گذشته یک «نگاه تند و خیره» از «تیری آنری» سرمربی تیم فوتبال موناکو فرانسه که ثانیه و لحظه‌ای بیشتر دوام نداشت، یکی از جالب‌ترین موضوعاتی بود که مورد توجه بسیاری از رسانه‌های جهان و کاربران شبکه اجتماعی قرار گرفت... نگاهی که دنیایی حرف و نکته در آن بود و گویای بسیاری از اصول در حرفه‌ای‌ترین سطح فوتبال دنیا.
شاید برای کسانی که در فوتبال ما از ابتدا معنی «حرفه‌ای»گری را بد فهمیدند و یا آنکه خوب فهمیدند، اما برای تداوم لاابالی‌گری فرهنگی در ورزش و گل‌آلود کردن آب فوتبال و کماکان بر وفق مراد بودن اوضاع برای آنها، آن را «بد»، معنی کردند و حرفه‌ای‌گری را با هرهری مسلکی و بی‌غیرتی و بداخلاقی و حرمت‌شکنی و نفرت‌پراکنی و... مترادف دانستند و در بوق‌های خود به آن دمیدند... چرا که ذکر این اتفاق جالب و ضروری باشد «نگاه آنری»، نشان داد که حرفه‌ای‌گری درست برخلاف القائات و تبلیغات و تعریف این جماعت فرصت‌طلب و مخرب، به معنی «اصولگرایی» و رعایت ارزش‌های سازنده و مورد تایید همه ملت و فرهنگ‌های جهانی است.
اما ماجرا از چه قرار بود؟ ماجرا از این قرار بود که در کنفرانس خبری بازی موناکو- دورتموند(در لیگ قهرمانان اروپا) آقای تیری آنری به عنوان مربی و «باویاشیله» به عنوان بازیکن تیم موناکو شرکت کردند. پس از پایان این نشست خبری، این دو از جا برمی‌خیزند و به سمت درب خروجی، حرکت می‌کنند.
تیری آنری صندلی خود را به جای اولش بازگرداند ولی بازیکن جوان موناکو، بدون توجه به این موضوع و بدون آنکه صندلی‌اش را به جای خود بازگرداند، به سمت در رفت.
در این موقع آقای تیری آنری، به عنوان یک مربی کاملا حرفه‌ای که فقط به دنبال نتیجه و برد و باخت نیست و برای خود وظیفه اخلاقی و تربیتی و ارشادی هم قائل است، بازیکن جوان و حرفه‌ای خود را صدا می‌زند و با نگاه و اشاره دستانش به صندلی اشاره می‌کند و...
بازیکن حرفه‌ای تیم موناکو بدون آنکه اخم کند، سینه ستبر کند، بی‌اعتنایی کند، فردا بدهد قلم به دستان جیره‌خوار و دلال‌های صاحب میکروفون و شبکه تلویزیونی‌اش، علیه آقای مربی سمپاشی و تبلیغ منفی راه بیاندازند، مانند یک شاگرد، دستور مربی را اطاعت کرده و صندلی را سر جایش برگرداند و همراه او از اتاق خارج می‌شود...!
موضوعی ساده، اتفاقی ظاهرا بی‌اهمیت که دنیایی حرف برای گفتن دارد... راستی ما به اسم «حرفه‌ای»گری به کجا می‌رویم، یا بهتر است بگوییم، «دارند» به کدام سمت می‌برندمان...؟!