محمود محمدی
تیم ملی فوتبال ایران در دومین بازی خودش در جام جهانی 2018 ، با نتیجه یک بر صفر مقابل اسپانیا مدعی شماره یک کسب عنوان قهرمانی جهان شکست خورد. این شکست در شرایطی به نام ایران ثبت شد که پیش از بازی خوش بین‌ترین هوادار تیم ملی هم تصور نمی‌کرد که ایران جانانه برابر اسپانیا دفاع کند، موقعیت گلزنی به این تیم صاحب سبک ندهد و حتی به دو، سه موقعیت گلزنی هم دست یابد.
فاصله فوتبال ایران و تیم‌های بزرگی چون اسپانیا بسیار زیاد است، بر همین اساس خوردن تنها یک گل از اسپانیا برای فوتبال ایران موفقیت به حساب می‌آید، درست مثل جام جهانی قبلی و باخت برابر آرژانتین.
ولی راز این موفقیت‌ها چیست، چگونه می‌شود که اسپانیا با تنوع تاکتیکی فراوان و آرژانتین با مسی و یک لشکر ستاره ، به زحمت هر کدام فقط یک بار دروازه ایران را باز می‌کنند؟!
واقعیت این است که از زمان حضور کی روش در فوتبال ایران، تیم ملی خوب دفاع کردن را یاد گرفته است. تیم ما در بازی با اسپانیا سه لایه یا سه خط دفاعی داشت. این سه خط فضا را از حریف گرفته بودند و اجازه نمی‌دادند بازیکنان اسپانیا در محوطه جریمه صاحب توپ شوند. فقط یکبار توپ از هر سه لایه دفاعی رد و مهاجم فرصت طلبی چون کاستا موفق به گلزنی شد.
سرمربی تیم ملی، تفکرات دفاعی را به بازیکنان ایران دیکته کرده، تا جایی که طارمی یکی از بهترین گلزنان تاریخ فوتبال ایران بیشتر در محوطه جریمه خودمان بود تا اسپانیا.
به واسطه همین تفکرات است که جهانبخش بهترین بازیکن فوتبال ایران، اولین آسیایی آقای گل لیگ‌های اروپایی ، به روی نیمکت پیچ و مهره می‌شود، چون طارمی دفاع کردن را بهتر از او بلد است.
سردار آزمون به عنوان مهاجم نوک، اگرچه مورد انتقاد قرار می‌گیرد ولی به عنوان یک بازیکن سرعتی در خوب دفاع کردن ایران نقش کلیدی داشت، اگر سردار نبود ما بارها پیکه و راموس را در محوطه جریمه خودمان می‌دیدیم ولی این گونه نشد.
در شبی که تیم ملی ایران یکی از بهترین نمایش‌های تاریخ فوتبال خود را داشت، بازهم نقاط ضعفی در بازی تیم ملی وجود داشت که نباید بی‌تفاوت از کنار آنها عبور کرد.
تیم ایران آنقدرها که در دفاع کردن خوب است، در کارهای هجومی خوب نیست. ما از معدود تیم‌های جام هستیم که در حفظ توپ مشکل داریم و به خوبی اکثر تیمها نمی‌توانیم توپ را در نقاط مختلف زمین به گردش درآوریم؛ برای صعود، برای گل زدن باید چگونگی انجام فوتبال رو به جلو را نیز یاد بگیریم.
ایران در جام جهانی دو گل زده، یکی سالم اعلام شد و دیگری مردود. هر دو گل از روی ضربات ایستگاهی بود نه در جریان بازی.
بازیکنان ما با شوتزنی از پشت محوطه جریمه بیگانه هستند، کاش آماری وجود داشت و می‌گفت که ایران در دو بازی گذشته چند شوت درون چارچوب داشت.
باتمام این تفاصیل تیم ملی ایران توانایی کسب پیروزی برابر پرتغال را دارد، حریف روز دوشنبه تیم ملی به خوبی اسپانیا و کرواسی نمی‌تواند توپ را در زمین بچرخاند. در پرتغال همه توپ‌ها به رونالدو ختم می‌شود، اگر این ارتباط قطع شود، ضریب موفقیت قهرمان اروپا به طرز عجیبی پائین می‌آید.
حواسمان به ضربات شروع مجدد مثل کرنرها و کاشته‌ها باشد، پرتغال و رونالدو روی شروع مجددها بسیار خطرناک هستند.
تمام این پیشنهادات برای گل نخوردن بود، تیم ملی ایران اگر می‌خواهد صاحب پیروزی شود، باید در فاز هجومی برنامه داشته باشد. استفاده از بازیکنانی چون طارمی، جهانبخش یا حتی رضا قوچان نژاد می‌تواند شانس گلزنی ما را بالا ببرد.
شرایط امروز تیم ملی شباهت فراوانی به جام جهانی گذشته و بازی آخر برابر بوسنی دارد. چهار سال قبل مقابل بوسنی دنبال برد بودیم ولی با نتیجه سه بر یک شکست خوردیم. امیدواریم این بار هوشیارتر عمل کنیم، روی فاز هجومی برنامه داشته باشیم تا با برتری برابر پرتغال به جمع 16 تیم برتر جام جهانی راه پیدا کنیم.