راحتی کامل در این دنیا خلق نشده است و رفتن به دنبال آن عبث و بیهوده است و انسان را به عامله ناصبه( سوره غاشیه) یعنی عمل‌کننده‌ای که جز رنج و زحمت نیندوخته است تبدیل می‌کند.
 انسان در این نشئه رو به نقصان می‌رود و از او برداشته می‌شود و  به‌تدریج تمام ودیعه‌ها از او گرفته می شود و در بن بست کامل قرار می‌گیرد و خود راضی به ترک این نشئه می‌شود:
و ما المال و الاهل الا ودائع و لابد یوما ان ترد الودائع
(مال و زن و فرزند جز ودیعه‌ای بیش نیستند و باید بناچار این ودیعه‌ها و امانت‌ها روزی برگردانده شوند)
و انسان کامل همیشه آینده‌نگر و عاقبت‌اندیش و مبارک بنده‌ای است.
 آینده‌نگری و عاقبت‌اندیشی و کلان‌نگری ظهور عقلانیت است. عقل هیچ وقت در جزئیات غور نمی‌کند.
حضرت ابراهیم به خداوند عرض کرد که تا خودم نخواسته‌ام مرا از دنیا مبر و خداوند قبول کرد روزی مرد نابینایی را دید که در حال خوردن غذاست و در اثر پیری و ارتعاش دست‌ها لقمه را بجای اینکه به دهان خود ببرد به طرف چشم خود می‌برد، ابراهیم با خود گفت آیا من نیز وقتی پا به سن گذاشتم این گونه خواهم بود؟ در این حال به خداوند عرض کرد خدایا مرا در همان اجلی که مقرر فرموده‌ای از دنیا ببر.(سفینهًْ‌البحار 74/1‌) هیچ کیاستی بالاتر از این نیست که عصاره زندگی یعنی مرگ با خطاب یا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّهُ ارْجِعِی إِلی رَبِّكِ راضِیَهً مَرْضِیَّهً فَادْخُلِی فِی عِبادِی وَ ادْخُلِی جَنَّتِی آغاز شود.
کانال رسمی آیت‌الله سیدحسن عاملی
https://telegram.me/seyed_hasan_ameli