سرویس ورزشی -

لیگ فوتبال ایران بعد از وقفه‌ای دو هفته‌ای، دوباره به راه افتاد. این چندمین بار بود که لیگ برتر متوقف شده و باز به راه افتاده بود. این که آیا چنین روش برگزاری لیگ در کشورهای صاحب فوتبال آسیایی و اروپایی ودر هر جای  جهان، سابقه و مشابه دارد؟ سوالی است که البته پاسخش بر همگان روشن است و نیازی به توضیح ندارد! ما می‌دانیم که بهانه تعطیلی لیگ، اردوها یا مسابقات تیم ملی (البته آخرین تعطیلی به خاطر اردوی تیم ملی امید) بوده است، تیم ملی برای حضور در مرحله نهایی جام جهانی با حریفان رقابت می‌کند و تیم امید هم قرار است در مسابقات قهرمانی المپیک 2016 شرکت نماید. ما به نوبه خود امیدواریم حالا که به خاطر رقابت‌های ملی، لیگ را با چنین شیوه‌ای برگزار می‌کنیم، شیوه‌ای قطعه قطعه و نامنسجم،‌ تیم‌های ملی و امید ما بتوانند انتظارات را برآورده سازند و به مرحله نهایی رقابت‌های جهانی و المپیک، راه پیدا کنند. البته همان‌طور که بارها گفته‌ایم و صریح نوشته‌ایم معتقدیم حضور تیم‌های ایران در رقابت‌های ذکر شده، هر چند موفقیت به حساب می‌آید و باعث خوشحالی مردم می‌شود، اما تغییری در واقعیت‌های فوتبال ما نمی‌‌دهد.
صعود نیست، سقوط است
نظر ما این است که فوتبال باید آن چنان اداره و مدیریت شود، باید چنان توانایی‌های بالقوه و ظرفیت‌های پنهانش، به فعل درآیند و آشکار شوند، که حضور در جام جهانی و میادین بزرگ و مهم‌تر از آن درخشیدن در آن میادین، جزو ذات و طبیعت این فوتبال درآید، نه اینکه به قیمت از سکه انداختن فوتبال داخلی و ضربه زدن به لیگ و باشگاه‌های شاغل در آن و... تعطیلی کسالت‌بار همه چیز فوتبال و بگیر و ببند و اردو و... یا ضرب و زور و شانس و... به جام جهانی راه پیدا کنیم و آنجا هم سه تا بازی کنیم و برگردیم و... دوباره روز از نو روزی از نو! فوتبال ما تاکنون چهار بار به جام جهانی صعود کرده است، سوال می‌کنیم بعد از پایان جام و بازگشت تیم ملی به کشور، چه اتفاق تازه‌ای در فوتبال ما رخ داده است؟ چه درس‌هایی از جام جهانی گرفته و براساس آن برای فوتبال چه برنامه‌ریزی‌ای انجام داده‌ایم؟! آیا غیر این است که باز همان روش‌های عقب مانده قبل را ادامه داده و هر مدیری سعی کرده است به قیمت ضربه زدن به تار و پود فوتبال با جور کردن و پرواز کردن و پرداختن به 15، 16 نفر، و صرف هزینه‌های گزاف، به جام جهانی برود... که فقط بگوید در دوران «ما» هم، فوتبال به جام جهانی رفت...؟! آری فوتبال ایران به جام جهانی می‌رود، اما این صعود، نه از سر تدبیر و برنامه‌ریزی و توسعه و رواج هر چه بیشتر فوتبال،  بلکه به قیمت نابود کردن لیگ و رقابت‌های داخلی و دلسرد کردن علاقه‌مندان به فوتبال و... صورت می‌گیرد. در واقع برای فوتبال و در فرهنگ این ورزش اسم این اتفاق را «صعود» نمی‌گذارند چرا که این نوع حرکات و برنامه‌ها!! به سقوط فوتبال نزدیک‌تر است!
هدف گمراه‌کننده!
شک نکنید که یکی از دلایل عدم استقبال تماشاگر از مسابقات داخلی آن هم حالا دیگر نه فقط در تهران بلکه در اکثر شهرهای صاحب فوتبال ما، همین نوع و شیوه برگزاری مسابقات است، شیوه‌ای جدا جدا، منفصل، غیرمنسجم، با تعطیلی‌های مکرر و... کار را به اینجا رسانده، که دیگر در ورزشگاه‌های بزرگ فوتبال جمعیت گذشته را نمی‌بینیم، و تعداد تماشاگر حاضر در مسابقات لیگ، در حد تماشاگرانی که سابق فینال یک مسابقه محلی را در زمین کارون و اختیاریه و سبلان و گود شهرزاد و... نگاه می‌کردند، نیستند! و این البته از نظر کسانی که بر مصدر فوتبال تکیه زده‌اند و جز به ریاست و تداوم آن فکر نمی‌کنند، مثل خیلی اتفاقات ناخوشایند دیگر مسئله‌‌ای نیست!
دست‌ها و جریاناتی هدف بزرگ و تنها هدف این فوتبال را «صعود به جام جهانی» قرار داده و این فکر و باور را به خورد خلق الله داده و اذهان و افکار عمومی را به آن عادت داده،... بنابراین مدیریت‌های فوتبال ما دیگر به فکر هیچ چیز نیستند، نه لیگ، نه تماشاگر، نه رقابت‌های آسیایی، نه فوتبال پایه و... جز،‌ صعود به جام جهانی! آنها می‌دانند ملاک موفقیت یک مدیر در فوتبال ما «صعود به جام جهانی»  است. بنابراین آبرو و مقام و شخصیت ملی و مدیریتی و... را کنار می‌گذارند، ناز و غمزه فلان مربی پرهزینه خارجی را تحمل می‌کنند، خودی‌ها را تحقیر می‌کنند و به قیمت نابودی فوتبال، سعی می‌کنند همه چیز فوتبال را، پول و اعتبار و حیثیت و تماشاگر و لیگ و... را در خدمت صعود به جام جهانی! و در واقع در خدمت اسم و رسم خودش به کار بگیرند... نتیجه این می‌شود که لیگ به چنین روزگار و سرنوشتی مبتلا می‌شود و سکوهای خالی ورزشگاه‌ها چنین بر روی فوتبال ما، نیشخند می‌زنند و... صعود به جام جهانی خوب است، افتخار و موفقیت است اما به شرط آنکه طی روند حساب‌شده و در یک «پروسه طبیعی» (مثل صعود به آرژانتین) اتفاق بیفتد، تمام!