کارلوس کی روش عادت دارد خواسته‌هایش را با ادبیاتی محکم و رسا و بعضا برخورنده بگوید، استفاده از واژگانی چون «میکی موس» یا «افرادی راهزن گونه که می‌خواهند سر راه تیم ملی قرار بگیرند» اصلا ادبیات مناسبی نیست.
به ویژه این ادبیات در مورد جعل کنندگان کارت سربازی اشتباه‌تر هم هست چرا که حمایت شخص کی‌روش از یکی از سربازهای فراری «پولادی» اتفاقا به ضرر تیم ملی تمام شد و مقابل عراق، ایران را بازنده کرد.
در مورد تیم امید هم که آینده ایران است، نمی‌توان بازیکنان این تیم را به صورت مطلق بازیکن تیم ملی ایران دانست و اصرار امیدها برای استفاده از بازیکنان جوان را راهزنی تصور کرد.
اصالتا متر، مرجع و پارامتر مشخصی برای آنکه بازیکن رده امید را بازیکن تیم ملی ایران یا برعکس آن بداند وجود ندارد و حق مطلق در هر دوی این موارد «سربازها و البته امید‌ها» با کی‌روش نیست. کاش کی روش در مورد این رفتار اندکی با فکرتر وسط ماجرا بیاید و خود را حق مطلق نداند.
تیم امید و تیم ملی با توجه به در پیش بودن المپیک و جام جهانی برای مردم و کارشناسان به یک اندازه مهم هستند و اتفاقا به دلیل نزدیک‌تر بودن المپیک نسبت به جام جهانی که تازه مرحله مقدماتی را سپری می‌کند، شاید اهمیت زمانی با تیم امید هم باشد.
این به نظر صحیح نمی‌آید که کی روش هرکجا قانونی دید که علیه نظراتش بود، با کلمات عجیب و غریب به آن حمله کند و کاری کند که بلوایی برپا شود.
برای حل این مشکل باید فدراسیون جلسه‌ای برپا کند و طرفین را دور یک میز بنشاند و کار را جلو ببرد. در مورد سربازهای با کارت جعلی هم باید گفت این معضل باید واکاوی شود و میزان ضرر آن برآورد شود تا بتوان در مورد آن تصمیم گرفت البته به هر حال خاطی هر کسی که باشد باید مجازات شود اما نوع مجازات برخی مواقع یک خودزنی ملی محسوب می‌شود تا جریمه شخصی.
البته این تضاد‌ها را باید به ضعف فدراسیون هم ربط داد که پیش از این تداخل اردویی چرا تکلیف این موضوع مهم را روشن نکرده است.  به هر حال گفتمان تنها راه حل باقی مانده است و صحیح نیست که کارها را با گردنکشی و در مصاحبه با رسانه‌ها جلو ببریم.