طاوس یمانی نقل می‌کند: شبی در مسجد‌الحرام وارد حجر اسماعیل شدم، دیدم امام زین‌‌العابدین علی‌بن‌الحسین(ع) داخل شد و به نماز ایستاد، و به خواست و اراده خداوند بسیار نماز خواند، سپس به سجده رفت. من با خود گفتم: این شخص، مردی صالح و شایسته از خاندان نیک است، باید به دعای او گوش دهم و آن را فرا گیرم. نزدیک رفتم، شنیدم که در حال سجده این دعا را می‌خواند: «عبیدک بفنائک، مسکینک بفنائک، فقیرک بفنائک»، سائلک بفنائک. بارالها! بنده کوچک تو به درخانه تو آمده،  مسکین و مستکین تو به آستانه تو آمده، فقیر و نیازمند تو به درگاهت آمده، و گدای درخواست‌کننده تو در آستانه تو است». طاوس یمانی می‌‌گوید: در هیچ اندوه و گرفتاری این دعا را نخواندم جز آنکه گرفتاری من برطرف شد.(1)
________________
1- بحارالانوار،‌ج 46، ص 76