علی بن عبدالعزیز گوید: امام صادق(ع) از من سؤال فرمود: عمر بن مسلم چه می‌کند؟ عرض کردم فدایت شوم به عبادت رو کرده و دست از کسب و کار کشیده است، فرمود: ای وای! آیا نمی‌داند کسی که کار را رها کند، هیچ دعایی از او به اجابت نمی‌رسد، بعد فرمود: جماعتی از اصحاب رسول خدا(ص) هنگامی که آیه شریفه «ومن یتق الله یجعل له مخرجاً و یرزقه من حیث لایحتسب» نازل شد، مغازه‌های خود را بستند، و در مسجد به عبادت روآوردند و با خود می‌گفتند که خداوند ما را کفایت کرده است. این موضوع به گوش رسول خدا(ص) رسید نزد آنها فرستاد و پرسیدند چه چیز شما را بدین کار که کرده‌اید واداشت؟ گفتند: یا رسول‌الله! خداوند خودروزی ما را تکفل فرموده، لذا ما به عبادت و پرستش او رو کرده‌ایم. حضرت فرمود: «به راستی که هر کس چنین کند دعایش راخداوند اجابت نفرماید، برشما باد که طلب روزی کنید، و به کار و حرفه‌ای بپردازید، سپس فرمود: من دشمن دارم آن کس که کار را ترک کند و دهان به روی آسمان بگشاید و بگوید: خداوندا، مرا روزی ده و تلاش و کوشش را رها کند.(1)
_____________________
1- من لایحضره الفقیه، ج 3، ص 192