گفت: اگر انتساب فرزندان برخی شخصیت‌های برجسته انقلاب، با پدران بزرگوارشان را به حساب نیاوریم، از آنها چه هویتی باقی می‌ماند؟!
گفتم: تقریبا هیچ! برخی از آنها مانند «صفر» هستند که فقط وقتی جلوی عدد «یک» یعنی پدران عزیز و بزرگوارشان قرار می‌گیرند، عدد حساب می‌شوند و اگر یک را کنار بگذاریم و فقط خودشان را در نظر بگیریم، در نهایت، می‌شوند بی‌نهایت صفر! که باز هم همان «صفر» است!
گفت: پس چرا دشمنان بیرونی و دنباله‌های داخلی آنها، اینهمه آنان را تحویل می‌گیرند و سخنان سخیف و بعضا ضدانقلابی آنها را با آب‌و‌تاب پوشش می‌دهند؟!
گفتم: خب! به خاطر جایگاه برجسته پدران بزرگوارشان است و نه خود آنها، مگر نمی‌بینی که همیشه‌ اسم این فرزندان را با قید فرزند فلان شخصیت انقلابی یاد می‌کنند!
گفت: یعنی تصور می‌کنند که مردم متوجه این ماجرا نیستند؟!
گفتم: چه عرض کنم؟! دانش‌آموز تنبلی به مدرسه زنگ زد و با تغییر صدای خود گفت؛ آقای ناظم امروز بهرام نمی‌تواند به مدرسه بیاید غیبت او را موجه بدانید. ناظم که شک کرده بود گفت؛ جنابعالی؟! و دانش‌آموز تنبل گفت؛ خب! من پدرم هستم دیگه!