مهرداد کاظم‌زاده عطوفی در گفت‌وگو با فارس، با اشاره به فواید روزه‌داری از منظر روانی اظهار داشت: روزه‌داری علاوه بر اینکه از منظر پزشکی بر سلامت جسمانی تأثیر می‌گذارد، از نظر روانشناختی نیز می‌تواند فواید زیادی برای افراد داشته باشد.
وی افزود: «آستانه تحمل» انسان در موقعیت‌های مختلف متفاوت است و با اینکه بسیاری معتقد هستند که فشار روانی به واکنش سریع از سوی افراد منجر می‌شود، اما در این ماه با خودداری از انجام برخی رفتار‌ها نشان می‌دهیم که قادر به خودکنترلی هستیم.
این متخصص حوزه بهداشت روان خودمراقبتی را نتیجه روزه‌داری عنوان کرد و ادامه داد: بسیاری از الگوهای رفتاری در انسان ناشی از عادت است و قابل تغییر نیست، اما تغییر رفتار در ماه مبارک رمضان ناشی از «ذهن‌آگاهی» است.
دبیر انجمن روانشناسی بالینی ایران به فارس گفت: یکی از خصوصیات دیگر این ماه تقویت اراده در انسان است، به این معنی که انسان با چشم‌پوشی از نیازهای زیستی نشان می‌دهد که می‌تواند اراده‌اش را تقویت و از آن در ادامه مسیر زندگی‌اش استفاده کند. این تطابق از باور ما نشأت می‌گیرد بنابراین می‌تواند به داشتن اراده قوی‌تر در انسان کمک کند.
کاظم‌زاده عطوفی تصریح کرد: بی‌حوصلگی و کج‌خلقی از خصوصیات روزه‌داری نیست، بلکه این‌ها از ویژگی‌های خود فرد نشأت می‌گیرد و به دلیل آثار جسمی ناشی از روزه‌داری خود را نشان می‌دهد، افرادی که اینگونه هستند خودمراقبتی ندارند.
وی افزود: برای خودمراقبتی باید ذهن آگاه شویم یعنی باید در این موقعیت تمام ذهن خود را متمرکز کنیم،‌ مثلاً موقع نماز خواندن باید ذهن متمرکز بر این مهم باشد که فرد در محضر خداوند است و باید کلماتی را که با خدا مطرح می‌کند همراه با توجه و تمرکز باشد.
وی ادامه داد: تمرکز ذهن با تمرین به دست می‌آید. این ماه بسیار مفید است زیرا حضور ذهن از عبادت شروع می‌شود و به سایر رفتارهای دیگر نیز ادامه پیدا می‌کند.
کاظم‌زاده عطوفی خاطرنشان کرد: علاوه بر بعد الهی حضور ذهن به ویژه در نماز و دعا خواندن اثر روانشناختی نیز خواهد داشت، زیرا توجه و تمرکز بر گفتگو با معبود می‌تواند در زندگی نیز تأثیر گذاشته و فرد را نسبت به گفته‌های دیگران نیز متمرکز کند.
وی با اشاره به خاطره‌ای از نماز حضرت آیت‌الله بهجت خاطرنشان کرد: ایشان در سوره مبارکه حمد، وقتی به آیه «ایاک نعبدوا و ایاک نستعین» می‌رسیدند، شروع به گریه می‌کردند و می‌گفتند برخی روبه‌روی خدا می‌ایستند و به خدا دروغ می‌گویند، با اینکه می‌گویند خدایا تنها ترا می‌پرستیم، و تنها از تو کمک می‌خواهیم، اما باز دستشان را جلوی دیگران دراز می‌کنند. این رفتار نشان می‌دهد که ایشان موقع نماز چقدر به واژه‌‌ها دقت می‌کردند و ذهن‌آگاه بودند.