(بدان ای سالک راه خدا!)
«اشتباه انسان در هدف‌گیری و تشخیص مصداق کمال در واقع یک اشتباه بیشتر نیست، ولی ریشه همه خطاها است. یعنی همه خطاهای انسان به یک خطا بازمی‌گردد و آن خطا هم باعث می‌شود انسان، راه را گم کند. انسان به دنبال هستی مطلق و فناناپذیر است، و می‌خواهد خود را به آنجا متصل کند تا از نظر هستی و شدت و قوت آن، جاودانه شود.
مطلوب با لذات او، این است ولی راه را گم کرده و راهزن او نیز «التذاذات نفسانیه» او است. این التذاذات نفسانیه موجب شده تا انسان، مرتکب یک اشتباه بزرگ شده و به سراغ هستی کامل و مطلق، یعنی خدا نرفته و دل به دنیای فانی و ناقص ببندد. لذا است که می‌گوییم: هدف انسان، باید خدا باشد که هستی او کمال مطلق است. اگر انسان به او برسد، به مطلوبش رسیده و آرام می‌گیرد. اما لذائذ دنیا او را سرگردان می‌کند، تا جایی که دنیا را مطلوب خویش می‌داند. پس انسان در راه رسیدن به مطلوب واقعی، گم شده و به خطا رفته است»(1)
ــــــــــــــــــــــــــــــ
1- رسائل بندگی، آیت‌الله شیخ مجتبی تهرانی، ص 89