در آخر سوره یوسف یک جمله‌ای هست که در بیان سنت الهی در مدیریت این عالم غوغا می‌کند. خداوند از قصه یوسف نتیجه‌گیری می‌کند و می‌فرماید: نتیجه  این قصه یک چیز است و آن اینکه «إِنَّهُ مَن يَتَّقِ وَيَصْبِرْ‌ فَإِنَّ للَّـهَ لَا يُضِيعُ أَجْرَ‌ الْمُحْسِنِينَ»  یعنی تقوا و صبر در برابر بی‌عفّتی، زیبا و احسان است؛ هم به خود و هم به جامعه؛ و خداوند کارهای زیبای بندگانش را ضایع نمی‌کند؛ می‌پذیرد و پرورش می‌دهد و به صورت پرورش‌یافته به صاحب آن برمی‌گرداند: «إِنَّا رَ‌آدُّوهُ إِلَيْكِ وَجَاعِلُوهُ مِنَ الْمُرْ‌سَلِينَ» (قصص/7) یعنی موسی را از مادرش گرفتیم، پرورش دادیم، پیغمبرش کردیم و به مادرش برگرداندیم. خداوند عمل زیبا را پرورش می‌دهد ولو این عمل زیبا، در خفا انجام پذیرد.
«يا مَنْ اَظْهَرَ الْجَميلَ» ‌ای کسی که کارهای زیبا را آشکار می‌کنی(مفاتیح /باقیات صالحات)   
مزد آن شب‌زنده‌داری‌های عهد عاشقی
این دل روشن که در پایان کارم داده‌اند.
همه این مقاماتی که به یوسف داده‌اند مزد آن خویشتنداری و کفّ نفس و تقوای یوسف و اراده او در برابر قوی‌ترین تندباد بود:
چاک پیراهن یوسف که گل تهمت بود
خنده بر سستی تدبیر زلیخا می‌کرد!
کانال رسمی آیت‌الله سیدحسن عاملی
https://telegram.me/seyed-hasan-ameli