ازسالهای 43 به بعد به سبب علاقه و ذوقی که داشت بیشتر در مجالس مذهبی شرکت می کرد. به دلیل صدای رسایی که داشت عموماً متبرک ساختن فضای مجالس به آوای ملکوتی قرآن با اوبود. همچنین در سن 15 سالگی در کلاس درس عربی و جامع المقدمات حاضر می شد.
پس از اخذ دیپلم مصمم بود بدون اتلاف وقت مشغول به کار شود. لذا چند ماه بعد در نیروی هوایی استخدام و به آموزش همافری مشغول شد. با توجه به جو نامناسب آن روزحاکم بر محیط های نظامی ، آن مکان را برای کار مناسب نمی دید و می گفت مربیان ما اشخاص آمریکایی هستند که ما را مورد تحقیر خود قرار می دهند. تصمیم به خروج از آن نیرو گرفت. می دانست که تا چند روز دیگر برای تکمیل دوره قرار است به آمریکا بروند و بعد از آن مسئله استعفا مشکل تر خواهد شد. بالاخره بعد از مدتی ماندن در سلول انفرادی و بازجویی ، از نیروی هوایی خارج شد. دوره سربازی اش اوایل انقلاب تمام شد.
همزمان با شکل گیری انقلاب اسلامی در راهپیمایی‌ها و مراسم انقلاب شرکت می کرد. همچنین در سنگر مسجد با جمع برادران بسیج به پاسداری از پایگاه اسلام می پرداخت.
اولین اعزامش به جبهه در اوایل سال 65 بود که مدتی از آن با ماه مبارک رمضان 1407 متقارن بود. بعد از بازگشت از جبهه، در یک دوره آموزشی که از طریق اداره مربوط ترتیب داده بودند شرکت نمود که این دوره شامل آموزشهای آبی – خاکی نیز بود. پس از طی دوره برای بار دوم و در روز دوم مهرماه همان سال (65) با همرزمانش عازم جبهه جنوب شد. شاید یکی از بهترین و نیکوترین حالات شهید در طول عمر خود درزمان ما بین دو اعزام ایشان به جبهه بود که در عین تلاش زیاد بسیار صبور و مهربان می بود. بعد از این مرحله مدت اعزام سه ماهه اش به پایان می رسد اما داوطلبانه مدتی دیگر به حضور خود درجبهه ادامه می دهند تا اینکه عملیات کربلای 5 آغاز می شود. در این عملیات، به همراه شهید محمد اکبری مسئولیت حمل مجروحین را بر عهده داشتند.
او سرانجام در قلب نیروهای دشمن، در خاک خونرنگ شلمچه و بعد از اقامه نماز صبح به فیض شهادت رسید و پیکرش در محل شهادتش ماند.
از شهید پرخیده یک فرزند به‌نام فاطمه به یادگار مانده است.