ارزیابی ایمان(پرسش و پاسخ)
پرسش:
راه‌هاى ارزيابى ايمان واقعى انسان نسبت به خدا چيست؟
پاسخ:
۱- تمام آياتِ «ان كنتم مؤمنين» و آيات «ان كنتم آمنتم»، وسيله سنجش ايمان است. مثلًا خداوند به پيروز شدگان جنگ بدر مىفرمايد: «خمس غنايم را بدهيد اگر ايمان به خدا داريد» بنابراين؛ پرداخت خمس وسيله ارزيابى ايمان به خدا است.
2. به صدقه، صدقه مىگويند؛ چون علامت صداقت انسان در ايمان است.
3. تسليم بودن در برابر داورى پيامبر اسلام(ص) نشانه ايمان به خدا و وسيله ارزيابى آن است: «فلا و ربك لايؤمنون ... ثم لايجدوا فى أنفسهم حرجاً ممّا قضيت» (نساء ـ 65)
4. لذت بردن از نماز، وسيله ارزيابى ايمان به خدا است: «وانها لكبيرةٌ الّا على الخاشعين» (بقره ـ 45) اگر نماز براى كسى سنگين بود، نشانه آن است كه خشوع ندارد.
تسليم قلبى در برابر خدای متعال، عبادت و نماز دايمى، پرداخت وجوهات شرعى مىتواند وسيله ارزيابى ايمان باشد.
پيامبر اكرم(ص)، چون ايمان به هدف داشت، در ماجراى مباهله حاضر شد خود و اهل بيتش را در برابر نفرين مسيحيان قرار دهد.
قرآن به يهودىها مىفرمايد: «اگر فكر مىكنيد شما از اولياى خدا هستيد، نه تنها بايد از مرگ نترسيد، بلكه بايد مشتاق آن باشيد» و ترس از مرگ وسيله ارزيابى ايمان شماست.
در جاى ديگر مىخوانيم؛ اگر به آنان دستور دهيم كه خود را بكشيد، يا ترك خانه و كاشانه كنيد، اطاعت نمىكنند، «و لو انّا كتبنا عليهم أن اقتلوا أنفسكم أو اخرجوا من دياركم ما فعلوه» (نساء ـ 66)
آرى، ميزان ارزيابى ايمان به خدا آن است كه تا كجا در راه ايمان و باورهاى دينى، از چيزهاى مورد علاقه خود (جان، مال، فرزند، مقام و ...) مىگذريم.
در برخى روايات مىخوانيم: «به نماز مردم مغرور نشويد؛ زيرا اگر نماز هم براى آنان هزينهاى داشت، انجام نمىدادند» علاوه بر اين موارد، راه‌هاى شناخت ديگرى هم وجود دارد، از جمله؛ دوستانى كه انسان انتخاب مىكند. كتابهايى كه مطالعه مىكند. فيلمهايى كه مىبيند. اشعارى كه حفظ مىكند. دعاهايى كه مىخواند. آرزوهايى كه دارد. وصيتهايى كه مىكند. پوسترها، عكسها و آلبومهايى كه مىبيند. سخنانى كه مىگويد. موضعگيرىهايى كه مىكند. شغلى كه انتخاب مىكند. همسرى كه بر مىگزيند. نامى كه روى فرزند خود مىگذارد. لباسى كه مىپوشد. تقليدى كه مىكند. رأيى كه مىدهد. معامله و تجارتى كه انجام مىدهد.
هر يك از موارد فوق، مىتواند وسيله ارزيابى ایمان انسان باشد.
در لابلاى حوادث جوهر انسان شناخته مىشود، در فراز و نشيبها و گرفتن و دادنها و فقر و غنىها، جوهر انسان شناخته مىشود. در حديث مىخوانيم اگر شخصى را سه بار عصبانى كردى و او حرفى نزد با او رفاقت برقرار كن. كسانى مدعى ايمان هستند ولى اگر از مقام و عنوان و سرمايه آنان كم شود دست به هر كارى مىزنند. قرآن به يهوديانى كه ادعاهايى داشتند و خود را فرزندان و محبوبان خدا مىدانستند و مىگفتند. «نحن أبناء اللّه و حبّائه» (مائده ـ 18)
و آتش دوزخ را فقط چند روزى در حق خود روا مىدانستند: «لن تمسّنا النّار الّا أيّاماً معدودهًْ» (بقره ـ 80) خداوند براى ارزيابى و ميزان صداقت آنان مىفرمايد: اگر راست مىگوييد آرزوى مرگ كنيد. «فتمنّوا الموت ان كنتم صادقين» (بقره ـ 94)
قرآن درباره دروغگو بودن ادعاهاى يهود مىفرمايد: آنان به خاطر عملكردشان هرگز آرزوى مرگ نمىكنند. «و لن يتمّنونه» (بقره ـ 95) و هر يك از آنان دوست دارد هزار سال عمر كند. «يودّ أحدهم لو يَعَمّر ألف سنهًْ» (بقره ـ 96)
قرآن خطاب به پيامبر گرامی(ص) مىفرمايد: به پروردگارت سوگند كه ايمان واقعى نمىآورند مگر زمانى كه در جنگ و نزاع‌هاى خود تو را داور قرار دهند و در دل خود هيچگونه ناراحتى از قضاوت تو نداشته باشند. (نساء ـ 65)
در قرآن مىخوانيم؛ علامت ايمان به خدا، خمس دادن است حتى اگر از ياران پيامبر اسلام(ص) باشيم و در جبهه در كنار پيامبر جهاد كنيم و پيروز شويم و غنائم جنگى بگيريم؛ ولى خمس ندهيم، ايمان به خدا نداريم: «فأنّ للّه خُمسَه ... ان كنتُم آمنتُم باللّه و ما أنزلنا على عبدنا» (انفال ـ 41) بنابر اين تسليم خدا بودن، تسليم داورى پيامبر بودن و نق نزدن و گذشتن از جان و مال نشانه صداقت است.
راه‌هاى ارزيابى ايمان واقعى انسان نسبت به خدا چيست؟
پاسخ:
۱- تمام آياتِ «ان كنتم مؤمنين» و آيات «ان كنتم آمنتم»، وسيله سنجش ايمان است. مثلًا خداوند به پيروز شدگان جنگ بدر مىفرمايد: «خمس غنايم را بدهيد اگر ايمان به خدا داريد» بنابراين؛ پرداخت خمس وسيله ارزيابى ايمان به خدا است.
2. به صدقه، صدقه مىگويند؛ چون علامت صداقت انسان در ايمان است.
3. تسليم بودن در برابر داورى پيامبر اسلام(ص) نشانه ايمان به خدا و وسيله ارزيابى آن است: «فلا و ربك لايؤمنون ... ثم لايجدوا فى أنفسهم حرجاً ممّا قضيت» (نساء ـ 65)
4. لذت بردن از نماز، وسيله ارزيابى ايمان به خدا است: «وانها لكبيرةٌ الّا على الخاشعين» (بقره ـ 45) اگر نماز براى كسى سنگين بود، نشانه آن است كه خشوع ندارد.
تسليم قلبى در برابر خدای متعال، عبادت و نماز دايمى، پرداخت وجوهات شرعى مىتواند وسيله ارزيابى ايمان باشد.
پيامبر اكرم(ص)، چون ايمان به هدف داشت، در ماجراى مباهله حاضر شد خود و اهل بيتش را در برابر نفرين مسيحيان قرار دهد.
قرآن به يهودىها مىفرمايد: «اگر فكر مىكنيد شما از اولياى خدا هستيد، نه تنها بايد از مرگ نترسيد، بلكه بايد مشتاق آن باشيد» و ترس از مرگ وسيله ارزيابى ايمان شماست.
در جاى ديگر مىخوانيم؛ اگر به آنان دستور دهيم كه خود را بكشيد، يا ترك خانه و كاشانه كنيد، اطاعت نمىكنند، «و لو انّا كتبنا عليهم أن اقتلوا أنفسكم أو اخرجوا من دياركم ما فعلوه» (نساء ـ 66)
آرى، ميزان ارزيابى ايمان به خدا آن است كه تا كجا در راه ايمان و باورهاى دينى، از چيزهاى مورد علاقه خود (جان، مال، فرزند، مقام و ...) مىگذريم.
در برخى روايات مىخوانيم: «به نماز مردم مغرور نشويد؛ زيرا اگر نماز هم براى آنان هزينهاى داشت، انجام نمىدادند» علاوه بر اين موارد، راه‌هاى شناخت ديگرى هم وجود دارد، از جمله؛ دوستانى كه انسان انتخاب مىكند. كتابهايى كه مطالعه مىكند. فيلمهايى كه مىبيند. اشعارى كه حفظ مىكند. دعاهايى كه مىخواند. آرزوهايى كه دارد. وصيتهايى كه مىكند. پوسترها، عكسها و آلبومهايى كه مىبيند. سخنانى كه مىگويد. موضعگيرىهايى كه مىكند. شغلى كه انتخاب مىكند. همسرى كه بر مىگزيند. نامى كه روى فرزند خود مىگذارد. لباسى كه مىپوشد. تقليدى كه مىكند. رأيى كه مىدهد. معامله و تجارتى كه انجام مىدهد.
هر يك از موارد فوق، مىتواند وسيله ارزيابى ایمان انسان باشد.
در لابلاى حوادث جوهر انسان شناخته مىشود، در فراز و نشيبها و گرفتن و دادنها و فقر و غنىها، جوهر انسان شناخته مىشود. در حديث مىخوانيم اگر شخصى را سه بار عصبانى كردى و او حرفى نزد با او رفاقت برقرار كن. كسانى مدعى ايمان هستند ولى اگر از مقام و عنوان و سرمايه آنان كم شود دست به هر كارى مىزنند. قرآن به يهوديانى كه ادعاهايى داشتند و خود را فرزندان و محبوبان خدا مىدانستند و مىگفتند. «نحن أبناء اللّه و حبّائه» (مائده ـ 18)
و آتش دوزخ را فقط چند روزى در حق خود روا مىدانستند: «لن تمسّنا النّار الّا أيّاماً معدودهًْ» (بقره ـ 80) خداوند براى ارزيابى و ميزان صداقت آنان مىفرمايد: اگر راست مىگوييد آرزوى مرگ كنيد. «فتمنّوا الموت ان كنتم صادقين» (بقره ـ 94)
قرآن درباره دروغگو بودن ادعاهاى يهود مىفرمايد: آنان به خاطر عملكردشان هرگز آرزوى مرگ نمىكنند. «و لن يتمّنونه» (بقره ـ 95) و هر يك از آنان دوست دارد هزار سال عمر كند. «يودّ أحدهم لو يَعَمّر ألف سنهًْ» (بقره ـ 96)
قرآن خطاب به پيامبر گرامی(ص) مىفرمايد: به پروردگارت سوگند كه ايمان واقعى نمىآورند مگر زمانى كه در جنگ و نزاع‌هاى خود تو را داور قرار دهند و در دل خود هيچگونه ناراحتى از قضاوت تو نداشته باشند. (نساء ـ 65)
در قرآن مىخوانيم؛ علامت ايمان به خدا، خمس دادن است حتى اگر از ياران پيامبر اسلام(ص) باشيم و در جبهه در كنار پيامبر جهاد كنيم و پيروز شويم و غنائم جنگى بگيريم؛ ولى خمس ندهيم، ايمان به خدا نداريم: «فأنّ للّه خُمسَه ... ان كنتُم آمنتُم باللّه و ما أنزلنا على عبدنا» (انفال ـ 41) بنابر اين تسليم خدا بودن، تسليم داورى پيامبر بودن و نق نزدن و گذشتن از جان و مال نشانه صداقت است.