پژمان کریمی

آثار استاد فردی چه در حیطه «داستان» و چه در گستره روزنامه‌نگاری،به تمامی رنگ تعهد و تعلق خاطر به آرمانهای مقدس انقلاب اسلامی دارد!او در آثارش،با  تکنیک درخور اعتنا و با وجد خاصی از «انقلاب»سخن می‌گفت.
وقتی از خیانت برخی از اهالی هنر و قلم ،وقتی از بی‌مهری‌های برخی از بی‌بصیرتان حیطه فرهنگ سخنی می‌رفت،آشفته می‌شد.برای دفاع از ارزشها،دوست و آشنا نمی‌شناخت و با صراحت نظرش را می‌گفت.
به یاد دارم در سال 88 وقتی فیلمسازی که از دوستان صمیمی نوجوانی و جوانی‌اش بود، سخنی علیه انقلاب راند،قلم را گرفت و با شور و تعهد ،به دفاع از انقلاب مردم ایران پرداخت.
باز به یاد دارم که در گفتگو با یک برنامه زنده رادیویی ،وقتی احساس کرد کارشناسی، به شهدا اهانت می‌کند، بدون مصلحت‌سنجی ،از شهدا گفت و دفاع کرد!
یکی از غمهای استاد این بود که برخی از بچه مسلمانان نویسنده و شاعر ،بر سر بعضی مسائل سیاسی، به اختلاف روی بیاورند و چند دسته شوند.او می‌گفت : «باید بچه‌ها را باهم آشتی دهیم»!
ادب او تا آنجا بود که به جرات؛هیچ کسی، کلامی زشت از او نشنید ولو به شوخی!
این مرد موقر و آرام و مهربان ،برای «نوشتن» و «هنر»،تا حدی احترام قائل بود که تلاش می‌نمود با احتیاط و به آرامی قلم بزند.
استاد ادبیات انقلاب ،با وجود مسئولیت‌های متعدد،پیشنهاد‌های فراوان برای داوری و دبیری جشنواره‌ها و شوراهای ادبی،هیچگاه ساده زیستی را رها نکرد.خانه او همان خانه قدیمی پدری در یکی از محلات مستضعف‌نشین تهران بود!
او هیچگاه از مشکلات کوچک و بزرگی که هر شهروندی با  آن مواجه است، گله نمی‌کرد و غر نمی‌زد!
روزگاری که صفحه «مدرسه» روزنامه کیهان با هدف ترغیب نوقلمان منتشر می‌شد،نویسندگان نوقلم را به «نام» می‌شناخت زیرا برای نسل آینده، اهمیت و احترام قائل بود!
استاد فردی برای اندیشه بچه‌های سرزمین‌مان نگران بود و دوست داشت که نسل آینده با «اندیشه و تحلیل سیاسی» بار بیاید.
استاد، زود از میان ما رفت اما اندیشه و آثارش،تپنده است و نام او را به عنوان یکی از الگوهای «هنر دینی و انقلابی» در افق زمان،رسا تکرار می‌کند.