یکی از سنت‌های مؤمنان، مقارن قرار دادن
برخی کارهای خیر مانند ازدواج با ایام فرخنده است که سنت بسیار حسنه‌ای است.
لطف خداوند متعال حتی شامل کسانی که بر اساس هیچ منطقی، استحقاق لطف ندارند، نیز می‌شود، آیا ممکن است چنین خدایی، به کسانی که از راه‌های مختلف، خود را به اهل بیت ‌(علیهم‌السلام) منتسب کرده و دست توسل به سوی آنها دراز می‌کنند و حتی کارهای خیر خود را به نیت گوشه چشم اهل بیت، مقارن این ایام قرار می‌دهند، نظر رحمت و لطف نداشته باشد؟!
رسیدن به آرامش با ازدواج، نشانه وجود خدا
 گاهی خداوند متعال برخی نعمت‌های خود را به عنوان نشانه خود ذکر می‌کند تا قدر آن را بهتر دانسته و شکرگزار او باشیم؛ از جمله نعمت‌هایی که خداوند آن را به عنوان نشانه و آیات خود ذکر می‌کند، خلقت زوج‌هایی برای انسان از جنس خودش است که با آن به آرامش می‌رسند.
طبیعتا خداوند برای حیوان‌ها نیز زوج‌هایی از جنس خودشان آفریده است؛ اما حیوانات زندگی‌شان در حد جفت‌گیری و نهایتا کنار هم بودن تا به دنیا آمدن بچه‌هایشان و رسیدن بچه‌ها به حد رشدی که بتوانند خودشان غذا تهیه کنند، است؛ اما به نظر می‌رسد معمولا چنین نباشد که تا آخر عمر کنار زوج باقی بمانند. اگر خداوند می‌فرمود از نشانه‌های خدا این است که زوج‌هایی برای شما قرار داد تا نسل شما باقی بماند، در این صورت، این مسئله برای حیوانات هم وجود داشت، اما خداوند در مورد انسان‌ها می‌فرماید زوجین در کنار هم به آرامش می‌رسند.
به طور معمول، زندگی در دنیا همراه با رنج‌ها و سختی‌هایی است که البته بر اساس حکمت‌های خداست،اما خداوند همسر را وسیله آرامش انسان قرار داده است؛ همان آرامشی که گاهی انسان برای رسیدن به آن، حاضر است هزینه‌های زیادی به جان بخرد.
شاید معنای آرامش را مردها بیشتر بتوانند درک کنند؛ مردها معمولا در جامعه هستند و بیشتر دچار تنش و اضطراب و نظایر آن می‌شوند؛ اما همین مرد که ساعت‌ها در بیرون از خانه با اسباب تنش‌زا مواجه می‌شود، اما وقتی به خانه می‌آید با دیدن همسر، آرامش خاصی می‌یابد؛ همان طور که وقتی زن در خانه حضور دارد و گاه شلوغ کردن بچه‌ها، آرامش وی را به هم می‌زند، با آمدن مرد به خانه، احساس آرامش می‌کند. این آرامش، حکمت خداست که با هیچ قیمتی نمی‌توان آن را ارزش‌گذاری کرد.
محیط خانه باید محیط آرامش باشد؛ سعی کنیم با تنش‌ها، اضطراب را وارد خانه نکنیم. چرا که آرامش حاصل از ازدواج، حکمت زندگی اجتماعی است؛ اگر این آرامش را حفظ کردیم، از سایر برکات الهی نیز استفاده خواهیم کرد و اگر آرامش را به هم زدیم، از سایر برکاتش نیز چندان بهره‌ای نخواهیم برد.
داشتن آرامش میان زن و مرد، نشانه خوشبختی خانواده
 خدا به طور طبیعی بین دو همسر، محبتی ایجاد می‌کند که مخصوص آنهاست؛ لذا هرچند پدر و مادر به بچه‌هایشان علاقه دارند، اما نوع آن محبت و علاقه، تفاوت می‌کند و محبت بین زوجین، ویژه است. در واقع فلسفه ازدواج این است که انسان در آرامش زندگی کند و هم نیاز به محبتش تأمین شود و هم نیاز دیگری به محبت را تأمین کند.
اگر تنها مفاد آیه 21 سوره روم از قرآن کریم را سرلوحه زندگی خود قرار دهیم، بی‌شک، از خوشبخت‌ترین زندگی‌های اجتماعی و خانوادگی را در عالم خواهیم داشت. علامه طباطبائی چنان از همسرشان راضی بودند و زندگی شیرینی داشتند که بعد از فوت همسرشان، هر روز به یاد ایشان بوده و همواره به نیکی از ایشان یاد می‌کردند و حتی گاهی با یاد او ‌اشک در چشمانشان جمع می‌شد.
میرزا جوادآقا تهرانی چنان رعایت حال همسر خود را داشتند که یک شب را تا صبح در کوچه ماندند؛ چرا که نمی‌خواستند همسرشان با بیدار شدن از خواب و باز کردن در خانه، اذیت شود! از این رفتار می‌توان دریافت که رفتارهای دیگر ایشان در خانه چگونه بوده است! به نظر من نمی‌توان اجر چنین کاری، با این نیت خیرخواهانه و لطیف را درک کرد.
اگر ما این درس‌ها را از اهل بیت‌(ع) و شاگردان تربیت شده این مکتب یاد بگیریم و به کار ببندیم، زندگی ما مانند بهشت خواهد بود؛ بهشتی در همین دنیا. هر قدر این محبت در خانواده بیشتر باشد، محبت افراد نسبت به دیگران هم گسترش خواهد یافت.
بیانات آيت‌الله مصباح يزدي (دام ظله) در مراسم گرامیداشت شب میلاد حضرت پیامبر اعظم‌(ص) و امام جعفر صادق‌(ع) در مؤسسه امام خمینی(ره)؛ قم؛ 3/9/97
زلال بصیرت روزهای پنج‌شنبه منتشر می‌شود.