در پی سفر وزیر امور خارجه به پاریس و دیدار با امانوئل ماکرون، نشریات زنجیره‌ای با تیترهای غالباً خلاف واقع، به استقبال از وقت‌کشی 15 ماهه فرانسه و دیگر طرف‌های اروپایی رفتند. از جمله:
- شرق: آزمون فرانسوی؛ به نقش فرانسه می‌توان امیدوار بود.
- آرمان: تلاش برای احیای فرانسوی برجام.
- ایران: تبادل بسته‌های برجامی در پاریس.
- اعتماد: برجام با یا بدون آمریکا، سوژه رایزنی در پاریس.
آنچه در نوع این فضاسازی‌های رسانه ای و همچنین اصلی سفر آقای ظریف به فرانسه مسکوت مانده، این واقعیت است که به تصریح آقایان روحانی و ظریف، برجام کاملاً شفاف است و ایران، مذاکره مجدد درباره برجام را نمی‌پذیرد. در همین حال، دولت و وزارت خارجه 15 ماه است که هم بدعهدی مطلق اروپایی‌ها را تحمل می‌کنند و هم در عمل مذاکره درباره دایمی‌کردن برخی نظارت‌ها و محدودیت‌های موقت برجام را پذیرفته‌اند و مشغول مذاکره با اروپا- و حتی آمریکا در جریان سفر ظریف به نیویورک- هستند.
این محافل باید توضیح دهند فرانسه‌ای که قراردادهای توتال و ایرباس و پژو را یکجا و بدون پرداخت کمترین خسارتی زیرپا گذاشت و مفاد برجام را نقض کرد، چگونه می‌تواند نقش‌آفرینی امیدوارکننده داشته باشد؟ و با کدام قرینه می‌توان گفت فرانسه برای حفظ برجام (البته تعهدات غرب و نه تعهدات طرف ایرانی) تلاش می‌کند؟
وقتی طرف ایرانی تمام و کمال، برجام را اجرا کرده، مفهوم تبادل پیشنهادهای جدید درباره اجرای برجام چیست؟! و آیا مذاکره درباره افزایش تعهدات یا کاهش قدرت موشکی و نفوذ منطقه‌ای ایران، کمترین ربطی به متن برجام دارد؟!
جالب اینجاست که برخی محافل رسانه‌ای با انکار تقسیم کار اروپا و آمریکا (پلیس خوب- پلیس بد)، از این که اروپایی‌ها اجازه داده‌اند آقای ظریف به برخی کشورهای این قاره سفر کند، ابراز ذوق‌زدگی می‌کنند و حال آن که روشن است اگر قرار بود اروپا اینجا هم تحریم‌های آمریکا (درباره ظریف) را به اجرا بگذارد، راه سوءاستفاده از مسیر اجرای یک‌جانبه برجام و وقت‌کشی به خود ایران را می‌بست.
یادآور می‌شود آخرین‌بار آقای ظریف ماه گذشته تصریح کرد اروپایی‌ها 11 تعهد به ایران داده‌اند که هیچ‌کدام را اجرا نکرده‌اند.