کسب 3 امتیاز از سوی برزیل، آن هم در نخستین بازی ارزش بالایی داشت اما به واقع باید عنوان داشت که نمایش شاگردان اسکولاری چشم‌نواز نبود؛ به عبارت دیگر برزیل برد ولی نه با بازی چندان تاکتیکی و مورد قبول.
 بزرگترین مشکل طلایی‌پوشان در بازی بامداد جمعه، نداشتن سازمان تیمی بود. دفاع‌های چپ و راست برزیل در زمان حملات به خوبی خط طولی زمین را طی می‌کردند اما در زمان حملات، جای خالی آن‌ها به خوبی از سوی مدافعان میانی پر نمی‌شد. هر چند این مشکل در بازی با کرواسی دردسرساز نشد اما تضمینی نیست برابر تیم‌های بزرگی مثل هلند یا اسپانیا نیز خطرساز نشود!
حالا که صحبت از اهمیت کار دفاعی شد اشاره به این نکته هم ضروری است که معمولا تیم‌هایی فاتح جام جهانی می‌شوند که سازمان دفاعی عالی داشته باشند. به عبارت دیگر در تورنمنت‌های فشرده – مثل جام جهانی - نقش مدافعان بسیار پررنگ است. باید توجه داشت که با مهاجمان و گلزنان خوب شاید بتوان در یک یا دو بازی موفق بود اما زمانی می‌توان فاتح جام جهانی شد که مدافعان بزرگ داشت.
ایتالیا 2006 یک نمونه از این تیم‌ها بود، لاجوردی‌پوشان در جام جهانی آلمان با دریافت تنها دو گل فاتح جام جهانی شدند، جالب اینکه یکی از این دو گل نیز در بازی فینال از روی نقطه پنالتی به ثمر رسید.
اما در خصوص هافبک‌های برزیل؛ در بازی با کرواسی کار گروهی در کمربند میانی این تیم نمود چندانی نداشت، هر چند که نیمار ستاره میدان بود و موفق شد دو گل بزند، اما این بازیکن کمتر در خدمت تیم بود؛ ایراد بزرگی که در بازی اسکار نیز مشاهده شد. شاید اگر فوتبالیستی چون کاکا در ترکیب برزیل بود، این تیم در کانال میانی مشکلاتی که امروز با آن مواجه هست را هرگز نداشت.
با تمام این تفاصیل نباید فراموش کرد که این تازه بازی نخست برزیل بود و بسیار زود است در خصوص موفقیت یا ناکامی این تیم در جام جهانی بیستم قضاوت کرد. در جام جهانی برخی تیم‌ها روند صعودی دارند و برخی دیگر روند نزولی و در این میان مسلما تیمی موفق می‌شود که روند صعودی داشته و به اصطلاح فوتبالی‌‌ها از x کوچک به x بزرگتر برسد. حالا باید منتظر ماند و دید که آیا برزیل از این دست تیم‌‌ها است یا خیر؟!