بشربن حارث حافی از اهل مرو بود. مدتی از عمرش به گناهکاری و شهوات غیر مشروع گذشت. روزی حضرت موسی‌بن‌جعفر(ع) از کوچه‌ای که بشر در آن بود، عبور می‌فرمود. موقعی که به در خانه بشر رسید، اتفاقا در باز شد، و یکی از کنیزکان بشر، از خانه بیرون آمد. کنیز حضرت موسی‌بن‌جعفر(ع) را شناخت و آن حضرت نیز می‌دانست که این خانه بشر است. از کنیز سوال کرد: آقای تو آزاد است یا بنده؟
جواب داد: آزاد است.
فرمود: چنین است که گفتی! زیرا اگر بنده می‌بود، به شرایط بندگی عمل می‌کرد و از آقای خود اطاعت می‌نمود.
حضرت موسی‌بن‌جعفر(ع) این سخن را فرمود و راه خود را در پیش گرفت. کنیز به خانه برگشت و گفته امام را برای بشر نقل کرد.
سخن حضرت در نهاد او طوفانی برپا کرد و سخت منقلبش نمود. به عجله از جا برخاست و با پای برهنه از خانه بیرون دوید و خود را به حضرت موسی‌بن‌جعفر(ع) رساند و نزد امام‌موسی‌بن‌جعفر(ع) توبه کرد، گناهان را ترک گفت و راه اطاعت الهی را در پیش گرفت. چون موقعی که به حضور امام شرفیاب شد و توبه کرد پابرهنه بود به احترام آن لحظه سعادت‌بخش، تا پایان عمر، کفش نپوشید و همیشه با پای برهنه راه می‌رفت. لذا معروف شد به بشر حافی؛ یعنی پابرهنه(1)
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1- تتمهًْ المنتهی، شیخ عباس قمی، ص 329