(بدان ای سالک راه خدا!) آیا نمی‌بینی با یک مختصر بلایی که در اینجا به انسان روی می‌آورد، چه چیزها از یادش می‌رود؟ اگر کسی هم بگوید، می‌گوید: حواسم را فلان چیز پرت کرده است و چنانکه انسان با مرض حصبه، خیلی از چیزها را فراموش می‌کند. آیا ممکن نیست، سکرات موت و غربت و هول مرگ و تنهایی قبر، همه چیز را از یاد انسان ببرد؟ حتی اسمای مبارکه شفعای خودش را هم فراموش کند و قادر نباشد، کسی را طلب کند، یا محمد، یا علی بگوید، و همین طور وارد جهنم شود تا بسوزد!(1)
ـــــــــــــــــــــــــــــــ
1- تقریرات فلسفه، امام خمینی، ج 3، ص 271.