مصطفي فاطمي در گفت‌وگو با فارس، اظهار داشت: بافت دندان برخلاف پوست و مخاط تجديد ناپذير است و در مواردي که به واسطه روش‌هاي ترميمي و روکش قسمتي از نسج دندان حذف مي‌شود اين نسج به هيچ‌وجه قابل بازگشت نيست.
عضو هيئت مديره انجمن دندانپزشکي ايران گفت: با توجه به اين امر هرچه ميزان تخريب دندان بيشتر باشد، جايگزيني نسج از دست رفته مشکل‌تر است و بقاي اين ترميم کمتر خواهد بود.
عضو هيئت علمي جهاد دانشگاهي تصريح کرد: جدا از عواملي که باعث تخريب دندان شده‌اند، پوسيدگي، بهداشت بد دهان و رژيم غذايي نامناسب بر روي دندان ترميم شده تأثيرات خود را دارند و نسبت به دندان دست نخورده، به عود پوسيدگي حساس‌تر خواهند بود.
فاطمي افزود: اين موضوع  دربار? درمان‌هاي وسيعي همچون روکش نيز صادق است.
عضو هيئت مديره انجمن دندانپزشکي ايران گفت: برخي بيماران تصور مي‌کنند با درمان وسيعي چون روکش،‌ نسج دندان در برابر پوسيدگي و امثالهم کاملاً مقاوم است اما بايد ذکر کرد که اين امر به هيچ‌وجه صحيح نيست.
فاطمي ادامه داد: سطح تماس روکش با دندان که معمولاً توسط يک سمان چسبانده که اصطلاحاً چسب روکش ناميده مي‌شود به دندان متصل مي‌شود که اين محل به سادگي مجراي ورود باکتري‌ها و شروع پوسيدگي بعدي دندان خواهد بود.
عضو هيئت علمي جهاد دانشگاهي تصريح کرد: با توجه به مسائل ذکر شده مي‌توان نتيجه گرفت که عمر دندانهاي ترميم شده و روکش‌ها بيش از هر چيز ديگر به رعايت دقيق بهداشت دهان و دندان بستگي دارد؛ اگر چه عواملي مثل وسعت و محل ترميم و عواملي چون فلور ميکروبي دهان، کيفيت و ميزان بزاق و غيره نيز مؤثر است.
عضو هيئت مديره انجمن دندانپزشکي ايران ادامه داد: به سختي مي‌توان عمر مفيد و مشخصي براي ترميم و روکش‌ها معين کرد اگر چه عمري در حدود 7 سال براي ترميم‌ها و کمتر از 10 سال براي روکش‌ها ذکر کرده‌اند.