قرآن معلوم است؛ عترت یعنی امامان معصوم(ع) که خداوند آنان را در قرآن از جمله در آیه 33 سوره احزاب به عنوان معصوم معرفی کرده است.
آنچه موجب می‌شود ما گمراه نشویم، این دو امانت الهی است؛ عترت وقتی سخنی می‌گوید و راهی را نشان می‌دهد بی‌چون و چرا باید پذیرفته و عمل کرد، چنانکه خداوند این حکم را بصراحت برای پیامبر(ص) در آیه 7 سوره حشر و در آیه 59 سوره نساء برای اولوا الامر(ع) بیان کرده است. ما تنها راهی که برای شناخت حکم عترت(ع) داریم همان سنت است که شامل قول و فعل و تقریر آنان است. اما این سنت غیرمعتبر است مگر به علم رجال و علم درایه و مانند این قبیل علوم که اعتبار ثابت و قول عترت(ع) و حکم آنان بدان شناخته شود. پس عترت و قرآن حجت مطلق است و اما سنت نیاز به اثبات دارد و نمی‌توان هر روایتی را که نقل سنت می‌کند پذیرفت و باید متخصص آن یعنی فقیه مجتهد آن را معلوم دارد.