بهروز ساقی

گل از گلش شکفت و دوباره بهار شد
پرواز کرد و ساکن آغوش یار شد

از خطه کویر شمیم صبا رسید
بر مقدمش بسیط زمین لاله‌زار شد

دلگرم بود و منتظر لحظه‌ای شگرف
ناگاه در هوای خوشی بی‌قرار شد

با آن که خصم برگ و برش را شکسته بود
در رهگذار عشق و وفا سایه‌سار شد

از درد همچو گنبد مینا خمیده گشت
جسمش برای روح شهیدش مزار شد

بار سفر که بست دل آسمان گرفت
باران گرفته بود که او رهسپار شد

تا بود آبروی زمین بود و زیب چرخ
تا رفت گونه‌های زمین شوره‌زار شد

تابوت خویش یک تنه بر دوش می‌کشید
از آن زمان که چرخ فلک را سوار شد

آهسته چون نسیم گذشت از کنار ما
با اینکه رفت در دل ما ماندگار شد