چند سالی است قهرمان و شخصیت اول برخی سریال‌های پرمخاطب صدا و سیما زنان محجبه چادری هستند. از نرگس گرفته تا ستایش و کیمیا و رستگاران و مدینه و... . معمولا قهرمان فیلم روحیه‌ای معنوی دارد که دست‌گیر او در سخت‌ترین مشکلات است. معنویتی که ریشه در اعتقادات دینی شخصیت فیلم دارد و دلیلی بر پوشش خاص اوست.
اما در این بین نکته‌ای کوچک ولی بسیار مهم وجود دارد که از فعالیت فیلمسازان و بازیگران غفلت شده است. انصاف خود را داور بگیرید. اگر یک شخص از احسان و نیکوکاری دم زند اما بر خلاف سخنان خود عمل کند، مردم تمام سخنان خوب او را از یاد می‌برند و رفتار او را اصل قرار می‌دهند. حال نگاهی دیگر به فضای برخی فیلم‌ها بیندازیم. بازیگری که شخصیتی محجبه را ایفای نقش می‌کند و از حجاب و معنویت خود در رفع مشکلات استفاده می‌کند، اما پیش دیدگان مردم رفتاری کاملا برعکس از خود به نمایش می‌گذارد؛ لباس‌هایی دون شأن یک انسان فرهنگ‌ساز، رفتاری متکبرانه و مصنوعی، زندگی‌ای تجمل‌گرایانه و... . با چنین وضعیتی که تاثیر این فیلم حتی بر شخصیت اول فیلم هم نبوده، حال چه توقعی است که مردم از این فیلم و شخصیت، تاثیرپذیرند و الگو گیرند؟ حتی این بی‌حرمتی آنقدر زیاد است که بازیگری در فیلم ماه رمضان همیشه لباس مشکی برتن کند و به مقامات بالای معنوی رسد، اما در برنامه عید فطر با لباسی جلف و زننده سفید و آبی آسمانی خودنمایی کند. نظر مردم را انگشتر بیست میلیونی و ظاهر آرایش کرده او در مصاحبه پس از فیلم جلب می‌کند یا حالات معنوی‌اش در فیلم؟ تو گویی مخاطبان، یک ماه یاوه دیده‌اند که این بازیگر چنین مصاحبه می‌کند. چنین رفتاری، ضربه‌ای است بر بدنه فرهنگ که به این زودی تیمار نمی‌شود. به قول پروین اعتصامی
گفته  بی‌عمل چو باد هواست
ابره را محکمی ز آستر است
مردم همان‌طور که از فیلم و شخصیت آن آموزند، از زندگی چهره‌های آنها در پس دوربین نیز الگو می‌پذیرند.
هادی چیت‌ساز