او در حجره‌های طلبگی دلش را به نور معرفت بینا ساخت تا هر ناحقی را بدل از حق نگیرد و در هر هوایی تنفس نکند. از همین رو بود که در خفقان استبداد و ظلم طاغوت تاب نیاورد و دست به اقدام انقلابی خویش در افشای دستگاه ظلم زد. او اعلامیه و نوارهای حضرت امام(ره) را با دوستان هم‌فکرش در سطح شهر پخش کرد و همین کار هم سبب خشم ساواک و پیگرد او شد. پس از پیروزی انقلاب، سال 1359 به عضویت بسیج درآمد و سال 61 به عضویت سپاه پذیرفته شد و در همان سال ازدواج کرد. اما پس از مدتی کوتاه با شنیدن ندای «هل من ناصر ینصرنی» با کاروان مردان غیرتمند روزگار عازم رزمگاه شد تا از دین و ناموسش دفاع کند. شهید آن گاه که در جبهه بود، مردانه می‌رزمید و آن گاه که برمی‌گشت تبلیغ اسلام ناب می‌کرد.
سال 62، پدرش در لبیک به ندای نصرت‌خواهی امامش راهی میدان نبرد شد. مسئولیت خانواده متوجه محمدولی شد؛ اما او نمی‌توانست در شهر بماند... او می‌گفت: «پدرم تکلیف خودش را انجام می‌دهد و تکلیف من را خودم باید انجام دهم.»
محمدولی راهی عرصه کارزار شد و در جوار پدر حدود سه ماه به رزم پرداخت. پس از سه ماه برای مرخصی آهنگ شهر کرد و خبر مفقود شدن پدر را ارمغان آورد. در برابر درخواست مصرانه خویشان باز مقاومت کرد و به میدان برگشت و در تیپ امام حسن - علیه‌السلام -  در یکی از گردان‌های پیاده، گام‌های مردانه‌اش را بر خاک پست شهوات کوبید و از دنیا گذر کرد. او از مرزهای منیّت گذشت و دنیا را با همه زخارف، شهوات، پست و مقام و توجیهاتش برای اهلش گذارد و رفت.
 عملیات والفجر هشت سکوی پرش او از خاک تا ورای افلاک شد.
بخشی از وصیت‌نامه شهید:
آنچه که خیلی مهم است که این عزیزان حفظ کنند، وحدت و اخوت است که بزرگترین منبع در رشد معنویات است، قرآن بخوانید و سعی کنید در عمل، پاسداران حریم قرآن و انقلاب باشید نه اینکه فقط شعار دهید. این‌طور نباشد تا زمانی که منافع ما در خطر نیست، بگوییم اسلام و انقلاب و ادعا کنیم که پیرو خط امام بوده و حزب‌اللهی هستیم؛ ولی زمانی که لازم باشد در صحنه و میدان‌های جنگ باشیم، میدان‌های مبارزه را خالی بگذاریم. باید سعی کنیم دنباله‌رو خط سرخ شهیدان عزیز و والامقام - به خصوص سالار شهیدان، امام حسین(علیه‌السلام) - باشیم.