نقل است که رسول اکرم(ص) پسری به نام ابراهیم از ماریه قبطیه داشت. او در هجده ماهگی یعنی هنوز به سن دو سال نرسیده بود که از دنیا رفت. رسول خدا(ص) در کنار جنازه فرزندش نشسته بود و اشک می‌ریخت، بعضی از اصحاب که در محضرش بودند عرض کردند: یا رسول‌الله! شما ما را امر به صبر در مصائب می‌فرمودید: اینک خودتان ناراحتید و دارید گریه می‌کنید؟ آن حضرت فرمود:
«القلب یحزن و العین تدمع و لانقول مایسخط الرب»
دل می‌سوزد و چشم می‌گرید، اما چیزی نمی‌گوییم که موجب خشم خدا گردد. (1)
آری مساله صبر و رضا به قضای الهی که مقتضای عقل و ایمان است، هیچ‌گونه تنافی با حزن و اندوه و گریه در فراق عزیزان که مقتضای طبیعی انسان و بعد عاطفی اوست، را ندارد.
اما باید از چارچوب عقل و منطق و اعتدال خارج نگردد.
____________________
1- بنای بندگی صفای زندگی، آیهًْ‌الله ضیاءآبادی، ص 357