بدان ای سالک عزیز! حسین بن علی(ع) یک روح بزرگ و یک روح مقدس است. اساسا روح که بزرگ شد تن به زحمت می‌افتد، و روح که کوچک شد، تن آسایش پیدا می‌کند. این خود یک حسابی است... «متنبی»، شاعر معروف عرب شعر خوبی دارد و می‌گوید:‌
و اذا کانت النفوس کبارا تعبت فی مرادها الاجسام (دیوان متنبی، جزو دوم، ص 267)
می‌گوید: وقتی که روح بزرگ شد، جسم و تن چاره‌ای ندارد جز آنکه به دنبال روح بیاید، به زحمت بیفتد و ناراحت شود. اما روح کوچک به دنبال خواهش‌های تن می‌رود، هرچه را که تن فرمان بدهد، اطاعت می‌کند. روح کوچک به دنبال لقمه برای بدن می‌رود، اگر چه از راه دریوزگی و تملق و چاپلوسی باشد. روح کوچک دنبال پست و مقام می‌رود، ولو با گرو گذاشتن ناموس باشد. روح کوچک تن به هر ذلت و بدبختی می‌دهد، برای اینکه می‌خواهد در خانه‌اش فرش یا مبل داشته باشد، آسایش داشته باشد، خواب راحت داشته باشد...
روح وقتی که بزرگ شد، خواه ناخواه باید در روز عاشورا سیصد زخم به بدنش وارد شود. آن تنی که زیر سم اسبها لگدمال می‌شود، جریمه یک روح بزرگ را می‌دهد، جریمه یک حماسه را می‌دهد. جریمه حق‌پرستی را می‌دهد، جریمه روح شهید را می‌دهد.(1)
____________________________________
1- شهید مطهری(ره) ، مجموعه آثار، ج 17، ص 41