شاه شریف امامی را عامل انگلیسی‌ها تصور می‌کرد. نمی‌دانم چه ذهنیتی داشت. شاه گاهی با وجود این تصورات، اینگونه افراد را در مشاغل نگه می‌داشت. موقعی که شریف امامی در سال 1339 نخست وزیر شد، کمیته‌ای در نخست‌وزیری به نام «کمیته طرح و فکر» تشکیل شده بود که در آن چند نفر از اعضای دولت شریف امامی (از جمله احمد آرامش، وزیر مشاور و سرپرست سازمان برنامه و بودجه و شوهر خواهر او؛ علی آبادی معاون نخست‌وزیر؛ وزیر دادگستری) و سرلشکر پاکروان، رئیس ساواک عضو آن بودند که درباره انجام اصلاحات اساسی در کشور بررسی نموده و برنامه وسیعی را برای مبارزه با فساد تهیه و به موقع اجرا بگذارند.
من از طرف ساواک چندین گزارش و اسناد و مدارک به این کمیته تسلیم کردم. با سقوط دولت شریف امامی، این کمیته تعطیل و بعد دولت‌های علی امینی و اسدلله علم سرکار آمدند. در دولت علم، پاکروان، که هنوز در راس ساواک بود، به من گفت: «به اعلیحضرت عرض کردم اگر اجازه بدهند کمیته‌ای نظیر کمیته طرح و فکر زمان شریف امامی دوباره تشکیل و تعدادی از رجال ملی و خوشفکر و خوشنام کشور عضو آن باشند و مسائل اساسی مملکت در این کمیته مطرح شود.» اعلیحضرت پرسیدند: «رجال ملی، مثل کی؟» و من عرض کردم: شریف امامی، ناگهان شاه با حالت برافروخته، گفت: «این جاسوس پدر سوخته، از کی رجل ملی شده؟» (برگرفته از گفت‌وگویی با پرویز ثابتی- مدیرکل امنیت داخلی ساواک)
* شریف امامی پس از سقوط دولت آموزگار در شهریور 57 و در زمان اوج‌گیری انقلاب اسلامی به عنوان رجلی به اصطلاح ملی- مذهبی از سوی شاه به سمت نخست وزیری منصوب شد و واقعه خونین کشتار 17 شهریور در دوران صدارت وی رخ داد.