مردی به حضور پیامبراکرم(ص) عرض کرد: یا رسول‌الله! مرا تعلیم ده! (موعظه کن!) حضرت فرمود: برو و غضب نکن!
آن مرد گفت: همین مرا بس است، و به جانب قبیله خود رفت. ناگهان در میان طایفه‌اش جنگی درگرفت و مسلمانان در برابر یکدیگر صف‌آرایی کردند. آن مرد هم که وضعیت جنگی را مشاهده کرد، مسلح شد، و در صف جنگاوران ایستاد. آنگاه سخن پیامبر(ص) را به یاد آورد که به او فرمود: غضب نکن! در این هنگام اسلحه را کنار گذارد، و به نزد مخالفین قوم خود رفت و گفت: ای مردم هر جراحت، قتل و زدن بی‌نشانه‌ای که در افراد شما اتفاق افتاده است، به عهده من باشد و خون‌بهای آن را می‌پردازم. مخالفین که این سخنان صلح‌طلبانه و آشتی‌جویانه را از او شنیدند، گفتند: ما این جریمه را نمی‌خواهیم، برای خود شما باشد، زیرا ما از شما به این جریمه سزاوارتریم. آنگاه با یکدیگر صلح کردند و آن کینه، از میان (این دو قوم) از بین رفت. (1)
ــــــــــــــــــــــــــــ
1- سفینه‌البحار، ج2، ص320 به نقل از اصول کافی باب غضب