اصلاح‌طلبان شعار «امید و آرامش- رونق اقتصادی» را به عنوان شعار انتخاباتی برگزیده‌اند و این در حالی است که پرونده و کارنامه دو دهه اخیر آنان انباشته از سیاه‌نمایی، و تزریق ناامیدی و بی‌ثباتی به جامعه بوده و به اعتبار سیاست‌بازی و ترویج آنارشیسم و بی‌قانونی، یکی از عوامل مهم نابسامانی‌های اقتصادی بوده‌اند.
احمد شیرزاد از افراطیون فراکسیون مشارکت در مصاحبه با آریا مدعی شد: شعار انتخاباتی اصلاح‌طلبان گمشده دهه گذشته است و اتفاقات یک دهه گذشته باعث شد در زندگی‌های امروزی چیزی به اسم امید و آرامش وجود نداشته باشد.
همچنین محمود میرلوحی دیگر عضو حزب منحله مشارکت در مصاحبه با روزنامه اعتماد گفت: وقتی دوستان درباره شعار انتخاباتی بحث می‌کردند، متوجه شدیم که آنقدر شعارهای متعدد در کشور تکرار شده که به سمت هر کدام برویم می‌بینیم که از صدر تا ذیل و از ازل تا ابد همه را گفته‌ایم. شعارهایی که وعده تحقق آنها را داده بودیم. متأسفانه فضای جامعه شاهد بوده که همه گفته‌اند اقتصاد را متحول می‌کنیم؛ ژاپن اسلامی درست می‌کنیم؛ همه چیز ارزان می‌شود؛ قیمت‌ها تثبیت می‌شود و دنیا و آخرت را آباد می‌کنیم. لذا وقتی دوستان می‌خواستند شعار انتخاباتی را برگزینند به شدت این دغدغه وجود داشت که شعاری تکراری و روتین نباشد. حتی مسئله بر سر این بود که اساساً شعار انتخاب کنیم یا خیر. اصلاح‌طلبان به این جمع‌بندی رسیدند که به هر صورت باید شعاری انتخاب شود. لذا با توجه به نگاه جریان اصلاح‌طلبی این شعار برگزیده شد.
وی همچنین گفته است: انتخابات بار دیگر می‌خواهد به مردم بگوید که می‌خواهد زندگی مردم بچرخد؛ خواستار رفاه و رونق اقتصادی است؛ به دنبال درمان رکود است؛ مسائل ازدواج جوانان و درمان ناهنجاری‌های اجتماعی همه در گروی رونق اقتصادی است. لذا جریان اصلاحات این شعار را انتخاب کرد. موضوعات زیادی مطرح بود ولی تصمیم نهایی بر این سه پیام بود.
اصرار افراطیون مدعی اصلاح‌طلبی بر ادامه سیاست شعاردهی و در باغ سبز نمایی در حالی است که پس از 2 سال و نیم هیاهو، دعاوی این طیف باید به ثمر می‌نشست و مردم ثمر رونق اقتصادی- و نه رکود اقتصادی تشدید شده به شهادت آمار و ارقام دولتی- را مشاهده می‌کردند.
اخیراً حسین راغفر از اقتصاددانان اصلاح‌طلب در مصاحبه با روزنامه اطلاعات تصریح کرد: «نتیجه سیاست‌های اقتصادی دولت، تشدید فقر و نابرابری است. سیاست خروج از رکود کاملاً بی‌خودی است... بانک‌ها، پتروشیمی‌ها و بنگاه‌های بزرگ، سیاست‌های اقتصادی را به دولت دیکته می‌کنند؛ گرچه اسم این سیاست، خروج از رکود است اما اینها عملاً باعث می‌شود که جامعه فراتر از مرزهای نگرانی برود. اخیراً بحث خصوصی‌سازی آموزش و پرورش و بهداشت مطرح شده که نتیجه این خصوصی‌سازی چه می‌تواند باشد جز بدتر شدن وضعیت جامعه».
وی با تأکید بر اینکه بازار اقتصاد، از دستفروشان تا پتروشیمی را دربر می‌گیرد، افزود: متأسفانه امروز فقط پتروشیمی را می‌بینیم و نامه چهار وزیر به رئیس جمهوری نیز در راستای حمایت از این پتروشیمی‌ها بود نه چیز دیگر؛ در حالی که برای حمایت از پتروشیمی‌ها، گازوئیل کشاورز چند 10 برابر شده و کسی به آن اشاره نمی‌کند.
وی همچنین گفته است متأسفانه در طرح‌های اقتصادی، اصلاً مردم دیده نمی‌شوند.