(بدان ای سالک راه خدا!) گاهی نفس انسان، صرف غلبه و استیلا را می‌خواهد، یعنی به دنبال آن نیست که جاه را وسیله‌ای برای رسیدن به هواهای نفسانیه دیگر خود قرار دهد، بلکه از اینکه بر دیگران سلطه و استیلا داشته باشد، احساس رضایت می‌کند و صرفا به دنبال «توهم قدرت» است. مانند کسی که حس شهرت‌طلبی دارد و دلش می‌خواهد مشهور شود، او نمی‌خواهد از مشهور شدنش سوء استفاده کند تا چیز دیگری به دست آورد بلکه صرف «مشهور شدن» برایش هدف است.
کسانی که این طور هستند، از مقام و ریاست لذت می‌برند و نفس رئیس بودن را دوست دارند.
لذا هر کاری می‌کنند که پستشان را از دست ندهند. گاهی دین ندارند و گاهی لاابالی‌اند، گاهی در مصرف بیت‌المال دقت می‌کنند، و گاهی ولخرجی‌هایشان سر به فلک می‌گذارد.
اینها تمام هم و غمشان این است که جایگاهشان را از دست ندهند، چون جاه برای این گروه از دیوانگان، الذلذات نفسانی است. (1)
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1- رسائل بندگی، آیت‌الله شیخ مجتبی تهرانی، ص 307