مهدی حنطه در گفت‌وگو با نسیم درباره موج ورود هیئت‌های سیاسی و اقتصادی اروپایی به کشور اظهار کرد: دولتمردان ادعا می‌کنند که با سیاست‌های هوشمندانه‌ای با هیئت‌های کشورهای اروپایی برخورد می‌کنند اما این سیاست‌ها به طور کامل مشخص نیست.
وی ادامه داد: مثلا مشخص نیست در مواجهه با بخش خودرو واقعا استراتژي دولت چیست؟ در صنایع غیر از خودرو چه استراتژی را دارند و در خدمات قرار است چه برنامه‌ای را دنبال کنند.
این عضو هیئت‌ علمی دانشگاه آزاد تصریح کرد: اگر موج حضور کشورهای اروپایی در ایران مدیریت نشود، ایران و کشورهای همسایه تبدیل به بازار مصرفی برای کالاهای اروپایی می‌شوند. اگر این روند ادامه پیدا کند یک سلطه‌گری جدید در قالب استعمار غیرمستقیم ایجاد خواهد شد. نفوذی که رهبر معظم انقلاب اسلامی فرمودند همین استعمار غیرمستقیم است.
اگر ایشان از استعمار فرانو صحبت می‌کنند یکی از شاخه‌هایش، استعمار اقتصادی است.
یعنی در قالب روابط تجاری، وابستگی اقتصادی به وجود می‌آورند. اگر این جریان هدایت نشود سبک زندگی مردم ایران تغییر پیدا می‌کند و تبعات این مسئله در نسل‌های آینده خودش را نشان خواهد داد.
حنطه با اشاره به اینکه اروپایی‌ها صرفا به دنبال منافع خود هستند افزود: دلیل شتابزدگی ورود خارجی‌ها به کشورمان هم این است که هر کدام، بخش‌هایی از اقتصاد کشور را به دست بگیرند. بنابراین آنها بیش از این که به دنبال منافع ما باشند، به دنبال منافع خودشان هستند.
وی با تاکید بر بدهکار بودن کشورهایی که بعد از برجام به ایران آمدند، ادامه داد: در این کشورها نسبت بدهی به GDP (تولید ناخالص داخلی) بسیار بالاست و هر کدام با بحران‌های مختلفی مواجه هستند، مثلا در این کشورها سن بازنشستگی بالا رفته است و صندوق‌های بیمه‌ای با مشکل مواجه هستند، زیرا نیروی کار کمتری وارد این صندوق‌ها شده‌اند. بنابراین این کشورها از ورود به ایران به دنبال حل مشکل خودشان هستند.
این استاد دانشگاه با انتقاد از برنامه نداشتن دولت برای اقتصاد مقاومتی تصریح کرد: اگر دولت در حوزه اقتصاد مقاومتی برنامه آماده‌ای داشت، در برابر این پولهایی که آزاد می‌شود و این سفرهای تجاری، می‌توانستیم هوشمندانه‌تر عمل کنیم. آن زمان اگر طرف خارجی می‌آمد دستش را می‌فشردیم اما برنامه مشخصی هم برایش داشتیم.
حنطه خاطرنشان کرد: اگر در مذاکرات هسته‌ای بازی برد برد را مطرح کردیم، در عرصه اقتصاد هم باید به دنبال بازی برد برد باشیم. در اوایل دهه 70 بحث فاینانس و سرمایه‌گذاری‌های مستقیم خارجی تحت عنوان سیاست‌های بایبک و بیع متقابل مطرح بود و آن زمان ایراد اصلی این بود که تکنولوژی‌های قدیمی را تحت عنوان بیع متقابل به ما می‌دادند.