ترکیه در آستانه یک جنگ تمام عیار داخلی
از افزایش جدال‌های سیاسی و درگیری‌های خونین خیابانی در مناطق مختلف ترکیه می‌توان پیش‌بینی کرد، این کشور حتی در آستانه یک جنگ تمام عیار خونین داخلی قرار دارد.
سرویس خارجی -
اکنون در ترکیه همه چیز به سمت واگرایی پیش می‌رود و این واگرایی علاوه بر اینکه جنبه قومیتی دارد و ترک و کرد را مقابل هم قرار داده است، در میان ترک‌ها نیز کاملا قابل مشاهده است و خشم و نفرت میان آنها نیز نسبت به هم موج می‌زند.
روزنامه فرامنطقه‌ای «رای‌الیوم» ضمن اشاره به این وضعیت بغرنج در ترکیه، علت آن را «سیاست‌های اشتباه آنکارا» نسبت به سوریه طی پنج سال گذشته می‌داند. این روزنامه هم به نقل از کارشناسان، نسبت به وقوع یک جنگ تمام عیار داخلی در ترکیه هشدار داده و حتی تاکید کرده که «ترکیه در حال تبدیل شدن به سوریه‌ای دیگر است.»
رای‌الیوم در سر مقاله خود می‌افزاید، جمله «احمد داود اوغلو» نخست‌وزیر ترکیه، خطاب به «پ.ک.ک» که «اینجا ترکیه است نه سوریه» در واکنش به اقداماتی اظهار شد که احزاب کرد ترکیه در مناطق جنوب شرق این کشور مشغول آن هستند. این احزاب می‌خواهند مشابه شمال سوریه، قلمروهایی را برای خود ایجاد کنند. رای‌الیوم می‌نویسد: «هرچند ترکیه سوریه نیست، ولی ترکیه وارد مسیر بحرانی مشابه بحران سوریه شده است.»
به هر حال، در شرایطی که وضعیت داخلی ترکیه روز‌به‌روز امنیتی‌تر می‌شود، کارشناسان بعید می‌دانند انتخابات زودهنگام مورد نظر «رجب طیب اردوغان» رئیسجمهور ترکیه در موعد مقرر (10 آبان) برگزار شود.
اردوغان و حزبش که در سال‌های ابتدایی به قدرت رسیدن، نان اسلامگرایی را می‌خوردند و با هدف همراه کردن توده‌های مردم با خود، مقابل سیاست‌های منطقه‌ای رژیم صهیونیستی نیز می‌ایستادند، موفقیت‌های زیادی در حوزه سیاست و اقتصاد به دست آوردند و در منطقه نیز مقبولیت خوبی یافتند.
اما، اردوغان و تیمش به مرور از سیاست‌های اسلامی و مردمی فاصله گرفتند و درصدد برآمدند سیاست‌های آمریکا و ناتو را در منطقه، در قبال کسب امتیازاتی، به اجرا درآورند. مثلا در سال‌های قبل از وقوع بیداری اسلامی (2011) آنکارا به نصب سکوهای ضد موشکی آمریکا و ناتو در خاک خود تن داد و اعتراضات زیادی را در داخل و خارج متوجه خود کرد.
از این زمان بود که جریان‌های اسلامگرای داخلی کم‌کم از حزب عدالت و توسعه فاصله گرفتند. با این حال، هنوز مردم مسلمان ترکیه از اردوغان و حزبش حمایت می‌کردند.
اما، مداخله آنکارا در امور داخلی سوریه که یکی از محورهای مقاومت است، میان مقامات و جریان‌های اسلامی شکاف انداخت؛ شکافی که اکنون به بلوغ کامل رسیده است، به‌گونه‌ای که مسلمانان به سمت احزاب اسلامی بدیل از جمله «حزب سعادت» گرایش پیدا کرده‌اند و یا کلا نسبت به شرایط سیاسی موجود منفعل شده‌اند.
همزمان با بحران شکاف که اردوغان این روزها آن را لمس می‌کند، رئیسجمهور مجبور است با چند بحران دیگر هم دست و پنجه نرم کند؛ جلوی صدور بحران از سوریه به ترکیه (در شکل سرازیر شدن دو میلیون آواره و نفوذ تروریست‌های داعش به مناطق شهری ترکیه) بایستد، با عناصر پ.ک.ک در جنوب غرب و سایر مناطق بجنگد، و شرایط سیاسی متشنج را در آنکارا و اسلامبول مدیریت کند.
اما، اشتباه تاکتیکی مهمی که دو ماه قبل رخ داد و طی این مدت تاکنون به قیمت جان 100 نظامی ترک و 1000 شبه نظامی پ.ک.ک تمام شده است، شکستن یکطرفه آتش‌بس با پ.ک.ک توسط آنکارا بود.
اکنون در ترکیه هر لحظه ممکن است، اتوبوسی هدف حمله مسلحانه قرار گیرد، بمبی میان جمعیت‌های شهری منفجر شود، تروریست‌های داعش دست به حمله انتحاری بزنند و یا خشونت در خیابان‌های آنکارا و اسلامبول تکرار شود.
ترکیه کنونی در مقایسه با سوریه فقط یک شانس دارد و آن، سکوت مثلث عربی - صهیونیستی - غربی نسبت به مسايل داخلی ترکیه است. و در صورتی که سیاست این کشورها عوض شود، هیچ بعید نیست حوادث خونین سوریه در ترکیه نیز تکرار شود.
اکنون در ترکیه همه چیز به سمت واگرایی پیش می‌رود و این واگرایی علاوه بر اینکه جنبه قومیتی دارد و ترک و کرد را مقابل هم قرار داده است، در میان ترک‌ها نیز کاملا قابل مشاهده است و خشم و نفرت میان آنها نیز نسبت به هم موج می‌زند.
روزنامه فرامنطقه‌ای «رای‌الیوم» ضمن اشاره به این وضعیت بغرنج در ترکیه، علت آن را «سیاست‌های اشتباه آنکارا» نسبت به سوریه طی پنج سال گذشته می‌داند. این روزنامه هم به نقل از کارشناسان، نسبت به وقوع یک جنگ تمام عیار داخلی در ترکیه هشدار داده و حتی تاکید کرده که «ترکیه در حال تبدیل شدن به سوریه‌ای دیگر است.»
رای‌الیوم در سر مقاله خود می‌افزاید، جمله «احمد داود اوغلو» نخست‌وزیر ترکیه، خطاب به «پ.ک.ک» که «اینجا ترکیه است نه سوریه» در واکنش به اقداماتی اظهار شد که احزاب کرد ترکیه در مناطق جنوب شرق این کشور مشغول آن هستند. این احزاب می‌خواهند مشابه شمال سوریه، قلمروهایی را برای خود ایجاد کنند. رای‌الیوم می‌نویسد: «هرچند ترکیه سوریه نیست، ولی ترکیه وارد مسیر بحرانی مشابه بحران سوریه شده است.»
به هر حال، در شرایطی که وضعیت داخلی ترکیه روز‌به‌روز امنیتی‌تر می‌شود، کارشناسان بعید می‌دانند انتخابات زودهنگام مورد نظر «رجب طیب اردوغان» رئیسجمهور ترکیه در موعد مقرر (10 آبان) برگزار شود.
اردوغان و حزبش که در سال‌های ابتدایی به قدرت رسیدن، نان اسلامگرایی را می‌خوردند و با هدف همراه کردن توده‌های مردم با خود، مقابل سیاست‌های منطقه‌ای رژیم صهیونیستی نیز می‌ایستادند، موفقیت‌های زیادی در حوزه سیاست و اقتصاد به دست آوردند و در منطقه نیز مقبولیت خوبی یافتند.
اما، اردوغان و تیمش به مرور از سیاست‌های اسلامی و مردمی فاصله گرفتند و درصدد برآمدند سیاست‌های آمریکا و ناتو را در منطقه، در قبال کسب امتیازاتی، به اجرا درآورند. مثلا در سال‌های قبل از وقوع بیداری اسلامی (2011) آنکارا به نصب سکوهای ضد موشکی آمریکا و ناتو در خاک خود تن داد و اعتراضات زیادی را در داخل و خارج متوجه خود کرد.
از این زمان بود که جریان‌های اسلامگرای داخلی کم‌کم از حزب عدالت و توسعه فاصله گرفتند. با این حال، هنوز مردم مسلمان ترکیه از اردوغان و حزبش حمایت می‌کردند.
اما، مداخله آنکارا در امور داخلی سوریه که یکی از محورهای مقاومت است، میان مقامات و جریان‌های اسلامی شکاف انداخت؛ شکافی که اکنون به بلوغ کامل رسیده است، به‌گونه‌ای که مسلمانان به سمت احزاب اسلامی بدیل از جمله «حزب سعادت» گرایش پیدا کرده‌اند و یا کلا نسبت به شرایط سیاسی موجود منفعل شده‌اند.
همزمان با بحران شکاف که اردوغان این روزها آن را لمس می‌کند، رئیسجمهور مجبور است با چند بحران دیگر هم دست و پنجه نرم کند؛ جلوی صدور بحران از سوریه به ترکیه (در شکل سرازیر شدن دو میلیون آواره و نفوذ تروریست‌های داعش به مناطق شهری ترکیه) بایستد، با عناصر پ.ک.ک در جنوب غرب و سایر مناطق بجنگد، و شرایط سیاسی متشنج را در آنکارا و اسلامبول مدیریت کند.
اما، اشتباه تاکتیکی مهمی که دو ماه قبل رخ داد و طی این مدت تاکنون به قیمت جان 100 نظامی ترک و 1000 شبه نظامی پ.ک.ک تمام شده است، شکستن یکطرفه آتش‌بس با پ.ک.ک توسط آنکارا بود.
اکنون در ترکیه هر لحظه ممکن است، اتوبوسی هدف حمله مسلحانه قرار گیرد، بمبی میان جمعیت‌های شهری منفجر شود، تروریست‌های داعش دست به حمله انتحاری بزنند و یا خشونت در خیابان‌های آنکارا و اسلامبول تکرار شود.
ترکیه کنونی در مقایسه با سوریه فقط یک شانس دارد و آن، سکوت مثلث عربی - صهیونیستی - غربی نسبت به مسايل داخلی ترکیه است. و در صورتی که سیاست این کشورها عوض شود، هیچ بعید نیست حوادث خونین سوریه در ترکیه نیز تکرار شود.