امام علی(ع) خطاب به کمیل: «بدانکه در اینجا (اشاره به سینه مبارک) دانش فراوانی انباشته است، ای کاش کسانی را می‌یافتم که می‌توانستند آن را بیاموزند؟ آری تیزهوشانی می‌یابم اما مورد اعتماد نمی‌باشند، دین را وسیله دنیا قرار داده، و با نعمت‌های خدا بر بندگان، و با برهان‌های الهی بر دوستان خدا فخر می‌فروشند. یا گروهی که تسلیم حاملان حق می‌باشند، اما ژرف‌اندیشی لازم را در شناخت حقیقت ندارند، که با اولین شبهه‌ای، شک و تردید در دلشان ریشه می‌زند، پس نه آنها، و نه اینها سزاوار آموختن دانش‌های فراوان من نمی‌باشند.
یا فرد دیگری که سخت در پی لذت بوده، و اختیار خود را به شهوت داده است، یا آنکه در ثروت‌اندوزی حرص می‌ورزد. هیچ‌کدام از آنان نمی‌توانند از دین پاسداری کنند، و بیشتر به چهارپایان چرنده شباهت دارند، و چنین است که دانش با مرگ دارندگان دانش می‌میرد.»(1)
ـــــــــــــــــــــــــــــــ
نهج‌البلاغه، حکمت 147