شهيد خوشنويسان در ورود به دانشكده فني دانشگاه تهران دست از مبارزات خود برنداشت و با دانشجويان مجاهد دانشكده مبارزه را علني‌تر كرد و با دقت و زيركي مزدوران نتوانستند وي را شناسايي كنند .در سال 56 بعلت پخش اعلاميه مدتي به زندان افتاد اما, تلاش دوستان و آشنايان و زيركي خود را از زندان گلپايگان آزاد شد.
او در خروش پرشور ملت در 22 بهمن عاقلانه كار مي كرد و پس از انقلاب نيز از حركت خويش بازنايستاد .حسين پس از پيروزي انقلاب به سازندگي در تهران پرداخت و مدارس زيادي به مهندسي وي ساخته شد اما روح تلاشگر وي آرام نمي گرفت و با وجود تلاش زياد باز قانع نبود تا سرانجام از طرف جهادسازندگي به استان سيستان و بلوچستان رفت و در آنجا يكسال فعالانه كار كرد .عشق او به امام(ره) و دقت او در سخنان ولی فقیه به قدري بود كه همواره مي‌گفت «به سخنان امام گوش كنيد و به اوامرش عمل نمائيد» اين هميشه دعاي او بود كه با تمامي وجود مي گفت: «خدایا مرا لحظه اي پس از امام(ره) باقي مگذار».
حسين با شروع جنگ تحميلي تلاش بسياري در فرستادن مهمات به جبهه كرد و در حملاتي نيز شركت داشت و سرانجام در 16 دي ماه 1359 در كربلاي هويزه با ده‌ها مجاهد تلاشگر، شهد شيرين شهادت را نوشيد.