برای مردم تازگی نداشت اما برای آنها که فکر می‌کردند مردم از آرمان شهیدانشان دست برداشته‌اند، عجیب و باور نکردنی بود! از ساعاتی قبل از شروع مراسم، همه راه‌ها بسته بود و خیابان‌ها مملو از جمعیتی شده بود که در گرمای نفس‌گیر آخرین روزهای خرداد، عاشقانه خود را از هر گوشه شهر به مراسم وداع با شهیدان رسانده بودند. مادری فرزند خردسالش را در آغوش کشیده بود، پیرزنی قدخمیده عکس پسر شهیدش را در دست داشت و نوجوانی نسل سومی پیشانی‌بند «هیهات‌مناالذله» بسته بود. همه به استقبال و پیشواز شهیدانی آمده بودند که جان باختند اما ذلت را هرگز نپذیرفتند. به تعظیم شهیدانی آمده بودند که با دستان بسته، زنده‌ در زیر خروارها خاک خفتند تا غیرت و ایمان، هرگز به خواب نرود. دیروز مردم چه زیبا می‌گفتند که؛ غواصان دیدند ما داریم غرق می‌شویم، پس به یاریمان آمدند. ادای احترام ملت به فرزندان شهیدش، یک پیام هم داشت، پیامی به بلندای عظمت و اقتدار ایران‌ اسلامی، پیامی روشن و تاریخی. ندای یکپارچه مردم ایران این بود؛ از راه شما سر سوزنی عقب‌نشینی نمی‌کنیم و بر عهدمان با شما تا پای جان ایستاده‌ایم. میراث خونرنگ شما  را با هیچ‌چیز عوض نمی‌کنیم و آنچه شما با دستان بسته حفظ کردید، با دستان باز از دست نمی‌دهیم. ما پاسدار راه شما هستیم.