خداوند در قرآن می‌فرماید: الَّذِي جَعَلَ لَكُم مِّنَ الشَّجَرِ الْأَخْضَرِ نَارًا فَإِذَا أَنتُم مِّنْهُ تُوقِدُونَ؛
همو كه برايتان در درخت سبزفام اخگر و آتش نهاد كه از آن چون نيازتان افتد آتش مى‏افروزيد.(یس، آیه 80)
به باور پاره‏اى از مفسّران منظور از اين درخت در آيه مورد بحث، دو درخت مَرخ (بر وزن چرخ)و عَفار (بر وزن تبار) است كه در بيابانهاى حجاز مى‏روئيد و عربهاى صحرانشين از چوب آنها براى ايجاد جرقه بهره مى‏گرفتند و به جاى كبريت و آتش‏زنه از آنها استفاده مى‏ کردند.
درخت «مَرخ» و درخت «عَفار» نظير درخت توت نَر و ماده و نخل نر و ماده است. درخت «مَرخ» نر و درخت «عَفار» ماده است؛ عرب‌ها برای آتش افروختن، شاخه‌اي از «مَرخ» و شاخه‌اي از «عَفار»را قطع مي‌كنند، سپس شاخه مرخ را بالا و شاخه عفار را پائين نگه مي‌دارند، اينها را به هم مي‌مالند تا از آن جرقّه و آتش تولید شود.
(نگاه کنید: بحارالانوار، ج7، ص21)