اینجا امامزاده نیست. هیچ صحن و ضریح و گنبد و مناره‌ای ندارد. اینجا از آن امامزاده‌ها که دیده‌ایم و زیارت کرده‌ایم نیست. حتی به ظاهر مدفن کسی هم اینجا نیست. اما او. آن مرد که با ادب ایستاده است و پری که در دست خادمان حرم آل الله دید‌ه‌ایم به دست گرفته، خادم این حرم صحرایی است.
اینجا، محل شهادت سید مرتضی آوینی است. قتلگاه فکه. همین جا بوده که سید مرتضی راه افتاده دنبال شهدا. شهدای قتلگاه. قتلگاه کربلا و فکه ندارد. گفته همین جاها بوده است. رفقایمان همین جاها زیر رمل‌ها آرمیده‌اند. باید پیدایشان کنم. همراهانش گفته‌اند؛ آقا سید منطقه آلوده است. خطر دارد. آقا سید مرتضی شاید پیش خودش گفته است اخلاص که داشته باشی از آلودگی‌ها می‌گذری. برای همیشه می‌گذری. قدم‌هایش را محکم‌تر از قبل برداشته است. آنقدر محکم، که آتش، زیر پایش را گلستان کرده است.
 حالا بیست و دو سال از آن روز می‌گذرد. او، آن مرد که با ادب مثل خادمان حرم آل الله ایستاده است. روزهای جنگ را که نه شاید حتی روز شهادت سید مرتضی آوینی را هم به یاد نیاورد. اما چه فرقی می‌کند. سید مرتضی که در قید و بند ماه و سال نیست. او تنیده است در تار و پود زمان و جاری شده است در رگ‌های فرزندان انقلاب.
با دیدن این تصویر یاد این جمله دلنشین ابوالشهداء حضرت روح الله(ره) افتادم:
«شهدا امامزادگان عشقند كه مزارشان زيارتگاه اهل يقين است!»

 علیرضا آل یمین