در بندهایی از این نامه آمده است:
چندی است که در پی نامه‌نگاری‌ها و بیانیه‌های مختلف به دنبال این بودیم که در نشستی مستقیم با شخص شما نکات و سؤالات خود پیرامون وضعیت و اقدامات دستگاه دیپلماسی کشور بیان کنیم و جواب‌های شما را بشنویم.
اما متاسفانه از سوی شما مورد قبول واقع نشد. با خود فکر می‌کردیم شاید مشغله زیاد باعث جلوگیری از برگزاری چنین جلسه میمون و مبارکی شده است. اما ناباورانه شما در مصاحبه‌ای اعلام کردید«هر چقدر می‌خواهند انتقاد کنند، پاسخی از من نمی‌شنوند.»
جناب آقای وزیر خوب است بدانید که در نظام جمهوری اسلامی شما در جایگاهی قرار دارید که باید ضمن انجام خدمت، به آحاد ملت اعم از منتقد و موافق، مسئول و غیرمسئول پاسخگو باشید.
جناب آقای دکتر ظریف
ما می‌خواستیم از شما بپرسیم، که چرا برخلاف باورها و اصول دینی و انقلابی در مقابل دشمنان قسم‌‌خورده ملت، با لبخند و نرم‌خویی رفتار می‌کنید ولی در مقابل خودی‌های خون‌دل خورده برای کشور، تندخو و بی‌پروا سخن می‌گویید؟
می‌خواستیم بپرسیم، که چرا در هنگامه توهین به پیامبر رحمت و مهربانی(ص) در مذاکرات به جای اخم و اعتراض به کسانی که از این توهین حمایت کردند، لبخند زدید و بعد هم به پاریس رفتید و از بهبود روابط با فرانسه که حامی توهین‌کنندگان و بازیچه دست صهیونیست‌هاست ابراز خرسندی کردید؟
می‌خواستیم بپرسیم، نتیجه دیپلماسی لبخندتان چه بوده است؟ آیا چیزی جز توطئه نفتی آمریکایی- سعودی عاید ملت کرده است، که هم ترمزی است برای چرخیدن سانتریفیوژها و هم اقتصاد و معیشت مردم؟ یا غیر از این بوده است که دانشجویان ایرانی را از نروژ اخراج کرده‌اند، و حتی پس از یک سال به نماینده معرفی شده دولت برای حضور در سازمان‌ملل ویزا ندادند و دولت ناچار شد با معرفی فرد دیگر، از موضع خود عقب‌نشینی کند یا غیر از این است که تحریم‌های جدید را در دستور کار خود قرار دادند و شما فقط گفتید به روح توافق ژنو ضربه می‌زند؟
جناب آقای دکتر ظریف
دیدید که ما نه بی‌شناسنامه‌ایم و نه بی‌سواد و نه می‌خواهیم در کنار شیطان به جهنم برویم و نه مخالف مذاکره و توافق خوب هستیم بلکه دانشجویانی هستیم که از سر آرمان‌خواهی و استکبارستیزی با شما سخن می‌گوییم. و اینها سؤالات ما از شما بود که متاسفانه نیامدید تا جواب‌های شما را بشنویم. اما این سؤال‌ها را پرسیدیم که به آنها فکر کنید و اگر خواستید پاسخ آنها را بدهید. هر چند ما از پاسخگویی شما ناامید شدیم و مجبوریم چاره‌ای دیگر بیاندیشیم.
جناب آقای وزیر
مجبوریم که به بند میم وصیت‌نامه پیر سفر کرده‌مان عمل کنیم چرا که خود را فرزندان انقلابی این ملت می‌دانیم و هر چه به شما مسئولین تذکر می‌دهیم باز راه خود را می‌روید و به آرمان‌های انقلاب توجه نمی‌کنید. پس مجبوریم که خود دست به کار شویم.