دست غرب در برابر پیشرفت هسته‌ای و موشکی ایران خالی است
ریچارد نفیو، معمار تحریم‌های هوشمند آمریکا، در گزارشی تازه اعتراف کرده است جبهه غرب در برابر پیشرفت هسته‌ای و موشکی جمهوری اسلامی، در حال حاضر «دست خالی» است و حتی برای مقابله با واکنش ایران در صورت حمله مجدد به این کشور، امکانات و ابزار لازم و کافی را در اختیار ندارد.
ریچارد نفیو، کارشناس مؤسسه واشنگتن و نویسنده کتاب «هنر تحریم» در پیشنهاد سیاستی خود به مقامات آمریکایی توضیح می‌دهد که دولت آمریکا با همکاری متحدین خود می‌توانند با دشوار ساختن مسیر ایران در جهت بازیابی توان پدافندی و تقویت توان موشکی، زمان لازم را برای طراحی گزینه‌های جدید علیه ایران، فراهم آورند.
نفیو در طراحی خود، «معماری مهار غیرنظامی» علیه برنامه‌های هسته‌ای و موشکی ایران را بر سه ستون بنا کرده است:
«بازفعال‌سازی اختیارات قطعنامه‌های شورای امنیت با تمرکز بر گلوگاه‌های زنجیره تأمین»، «ایجاد یک هسته هماهنگی اطلاعاتی-دیپلماتیک در میان کشورهای همفکر به جای اتکای صرف به سازوکارهای سازمان ملل» و «تازه‌سازی آگاهی دولت‌ها از مفاد و ظرفیت‌های حقوقی قطعنامه‌ها برای اقدام پیش‌دستانه»
هدف این طراحی نه «متوقف کردن کامل» ایران، بلکه «ایجاد تأخیر، افزایش هزینه و دشوارسازی مسیر» است تا برای گزینه‌های سخت‌تر علیه این کشور، زمان کافی خریده شود.پس از بازگشت تحریم‌های سازمان ملل در پی «اسنپ‌بک»، مؤسسه واشنگتن از مدلی رونمایی می‌کند که ماهیتاً امنیتی- فنی است و بر «اختلال در زنجیره تأمین» تکیه دارد؛ زنجیره‌ای که بنا به ارزیابی این اندیشکده، همچنان برای برخی اقلام کلیدیِ کم‌یاب و غیرقابل جایگزین، با منشأ خارجی، متکی بر بازارهای جهانی است.
نفیو اعتراف می‌کنند که ایران قرار نیست «از صفر» برنامه‌های خود را آغاز کند؛ ذخایر مادی، زیرساخت‌ها، دانش فنی و نیروی انسانی کاملاً محفوظ است و لذا راهبرد مطلوب برای مقابله، حذف کامل توان نیست، بلکه «کاهش آهنگ بازسازی و توسعه» از مسیرهای غیرنظامی است.
ریچارد نفیو در این طراحی به شکل ضمنی اعتراف می‌کند که جبهه غرب در برابر پیشرفت هسته‌ای و موشکی جمهوری اسلامی، در حال حاضر «دست خالی» است و حتی برای مقابله با واکنش ایران در صورت حمله مجدد به این کشور، امکانات و ابزار لازم و کافی را در اختیار ندارد.
از سوی دیگر این پیشنهاد سیاستی به مثابه تأیید مجدد فرمایشات مقام معظم رهبری مبنی بر «بومی بودن دانش و ظرفیت‌های فناورانه» ایران هستند؛ داشته‌های علمی و فناورانه ایران، عاریتی یا وارداتی نیستند که با بمباران و تحریم، مخدوش شوند.