من به این دانشجویان قول داده‌ام!

وقتی [علامه محمدتقی جعفری] برای سخنرانی دعوت می‌شدند، اصلاً برایشان مهم نبود که جایی بروند که مثلاً دو هزار نفر بیایند.
‌یادم می‌آید قرار بود برای گروهی از دانشجویان دانشگاه آزاد یکی از شهرهای شمال کشور سخنرانی کنند.  چند روز قبل از اینکه ایشان بخواهند برای سخنرانی به آن ‌شهر بروند، سمیناری در انگلستان در حوزه اسلام‌شناسی برگزار شده بود و مسئولان از ایشان خواسته بودند آنجا بروند و سخنرانی کنند؛ اما ایشان نرفتند و گفتند: «[آن‌نشست] با این روز که من قول دادم تلاقی می‌کند.  من به این بچه‌ها قول داده‌ام، به این دانشجویان قول داده‌ام، اینها منتظر من هستند. من نمی‌روم، یکی دیگر لندن برود.»  اگر کسی واقعاً اخلاص نداشته باشد، چه می‌کند؟  دلیل می‌تراشد که آنجا سمینار جهانی است و اینجا محلی، اما ایشان که هدف‌شان هدف الهی بود، می‌دانستند کسی که اخلاص دارد، باید روابط اجتماعی‌اش نیز درست باشد و گفتند: «من قولی داده‌ام و باید به این قول وفا کنم.» 
کتاب «با کاروان معرفت»، نوشته عبدالله نصری، صص ۱۳۳ و ۱۳۴