روزنامه حامی مذاکره: به هیچ قیمتی نباید طرح کنسرسیوم را پذیرفت (خبر ویژه)
«پیشنهاد تشکیل کنسرسیوم و خارج کردن صنعت غنی‌سازی از ایران، هیچ تفاوتی با محروم شدن ایران از صنعت هسته‌ای و تعطیلی غنی‌سازی ندارد.»
این تحلیل را روزنامه جمهوری اسلامی، از روزنامه‌های حامی مذاکره عنوان کرد و در یادداشتی با عنوان «فریب کنسرسیوم را نخورید»، نوشت: حق قانونی غنی‌سازی و استفاده از فناوری هسته‌ای در عرصه غیرنظامی چیزی نیست که ایران از آن بگذرد. آحاد مردم ایران بر حفاظت از حق استفاده صلح‌آمیز از فناوری هسته‌ای نظر دارند و این موضوع مورد اتفاق نظر همگان است. با این همبستگی ملی نمی‌توان مقابله کرد و رئیس‌جمهور آمریکا باید بداند که در این زمینه اگر بخواهد سرسختی نشان بدهد، با اراده خلل‌ناپذیر ۹۰ میلیون ایرانی مواجه خواهد شد. روشن است که چنین مواجهه‌ای اقدامی دور از عقل و درایت است و نتیجه‌ای غیر از شکست برای آمریکا نخواهد داشت.
آمریکا حق ندارد به هیچ کشوری بگوید شما نمی‌توانید از فلان صنعت استفاده کنید و این حرف ترامپ که به ایران اجازه نمی‌دهیم فعالیت هسته‌ای داشته باشد، بی‌مبناترین سخنی است که می‌توانست مطرح کند. طبق مقررات پیمان منع گسترش سلاح اتمی، ایران به عنوان عضو این پیمان حق استفاده صلح‌آمیز از فناوری هسته‌ای را دارد و دولت آمریکا حق ندارد برخلاف مقررات آژانس و پیمان «ان.پی.تی» اظهار نظر کند.
پیشنهاد تشکیل کنسرسیوم و خارج کردن صنعت غنی‌سازی از ایران، هیچ تفاوتی با محروم شدن از صنعت هسته‌ای و تعطیلی غنی‌سازی ندارد. این، تجربه‌ای تلخ و شکست خورده است که قبل از انقلاب اسلامی با مرکزیت فرانسه شروع شد و غربی‌ها به هیچ یک از تعهداتشان عمل نکردند. بنابراین، هیچ پیشنهادی که دربردارنده انجام غنی‌سازی در داخل ایران نباشد، قابل قبول نیست و باید آن را نوعی فریب دانست.
روزنامه جمهوری اسلامی همچنین به قلم رضا امراللهی، رئیس اسبق سازمان انرژی اتمی، نوشت: شاید همه مردم عزیز ایران به ویژه جوانان به یاد نیاورند که ایران قبل از پیروزی انقلاب اسلامی با فرانسه و چهار کشور اروپایی، کنسرسیومی را در فرانسه بنا نهادند که به کارخانه غنی‌سازی اردیف مشهور شد و در سال 1354 برای عضویت در کارخانه اردیف به فرانسه دو میلیارد دلار وام داد. قرار بود ایران بتواند برای ده نیروگاه اتمی حق برداشت سوخت از این کارخانه را داشته باشد. پس از پیروزی انقلاب بدون هیچ دلیلی فرانسه ساخت نیروگاه اتمی در حال ساخت در دارخوین را رها کرد و رفت. مدیران شرکت کنسرسیوم اردیف و مقامات فرانسه به اینجانب که نماینده و صاحب سهام ایران در آن کارخانه بودم اعلام کردند که علی‌رغم قرداد موجود و پول پرداخت شده برای سوخت نیروگاه اتمی، اورانیومی تحویل نخواهد داد.
فرانسه توجیه می‌کرد شما که نفت دارید، برای چه نیروگاه اتمی می‌خواهید در حالی که 3 سال بود که در کنار رود کارون مشغول ساخت نیروگاه اتمی بود و درست در همان زمان بیش از نود درصد برق فرانسه از نیروگاه‌های اتمی گرفته می‌شد. در پاسخ ما که چرا قبل از شراکت و پول گرفتن از ایران و شروع به همکاری و ساخت کارخانه این حرف‌ها را نگفتید و بعد از 5 سال و این همه خسارت این حرف‌ها را می‌زنید سکوت کرده و پاسخی نداشتند. این‌جا بود که ایران معنی کنسرسیوم غنی‌سازی آن هم در خارج کشور را فهمید و متوجه شد که آزموده را آزمودن خطاست.
تجربه کنسرسیوم شاه، به ما نشان داد مشارکت در کنسرسیوم غنی‌سازی به ویژه در خارج از ایران، تهیه سوخت نیروگاه‌های اتمی در موقع نیاز را توجیه نمی‌کنند یا به بیان دیگر عضویت در کنسرسیوم ضامن Assurance of supply سوخت در موقع نیاز نیست. امروز و پس از سی و چند سال می‌گویم همین تجربه گرانبها بود که ما را به ساخت صنعت غنی‌سازی در کشور رهنمون شد. در یک کلام آزموده را آزمودن خطاست.