تماشاگران، آخرین سنگر فوتبال ایران (نکته ورزشی)

 

 

سرویس ورزشی-

چند روز پیش سایت «فوتی رنکینگز»- که وابسته به کنفدراسیون فوتبال آسیاست- آماری از پر تماشاگرترین مسابقات فوتبال باشگاهی آسیا در سال گذشته منتشر کرد که از یک طرف باعث خوشحالی و غرور بود و از طرف دیگر ناراحتی و حسرت. در آمار اعلام شده، 4 دیدار از 5 بازی پرتماشاگر فصل تازه به پایان رسیده فوتبال آسیا، تعلق به دیدارهایی داشت که تیمی از کشورمان به میدان رفته بود.

 بی‌شک علاقه مندان و کسانی که پیگیر ریز و درشت مسائل فوتبال هستند، از انتشار این آمار و محتوی آن آگاه هستند و حتما مثل ما دچار احساسی دوگانه شده‌اند. این در حالی است که نمایندگان فوتبال ما در این مسابقات، حال و روز خوشی نداشته و هرگز در حد نام و سابقه فوتبال ایران در قاره کهن ظاهر نشدند. آنها مقابل حریفان متمول و تا دندان مسلح خود حرفی جز دفاع کردن و زیر توپ زدن و آبرومندانه باختن نداشتند! بزرگ‌ترین افتخار فوتبال ایران در لیگ نخبگان، پیوستن یکی از دو نماینده ما به جمع هشت تیم برتر غرب آسیا بود که آن هم در اولین بازی مرحله دوم، نتیجه را در مجموع به حریف قدر و ‌پرستاره و ثروتمند کشور همسایه واگذار کرد و از دور مسابقات خارج شد. 

و باز ثبت چنین آمارهایی برای فوتبال ایران- که سخت موجب حسرت همین حریفان متمول و پرمهره می‌شود- در حالی است که ورزشگاه بزرگ پایتخت کشورمان ماه‌هاست به بهانه تعمیرات، نمی‌تواند با «ظرفیت کامل» به استقبال گرم و بی‌شائبه تماشاگر مشتاق پاسخ دهد، وگرنه بدون شک سایت آسیایی ارقام دیگری را ثبت می‌کرد که می‌شود گفت حالا حالاها برای فوتبال قاره کهن دست نیافتنی به حساب می‌آید.

و باز ثبت چنین رکوردهایی بیش از هر چیز نشان از پشتوانه غنی و مردمی فوتبال و اصولا ورزش در این مرز و بوم دارد. با تکیه بر این واقعیات، بیراه نیست اگر بگوییم امروز پرچم افتخار فوتبال ایران در قاره کهن بیش از هر چیز و هر کسی به وسیله تماشاگر ایرانی بالاست و اوست که در دوران ‌کم فروغی و بیماری فوتبال کشورمان، همچنان با حضور پرشور و مردانه و نجیبانه خود در قاره کهن می‌درخشد و تحسین و اعجاب بیگانه و خودی را بر می‌انگیزد...!

اما افسوس و صدافسوس که در فوتبال پر استعداد این مملکت باندها و جریاناتی نفوذ کرده و انگل‌وار به آن چسبیده‌اند که به خاطر تامین منافع نامشروع و حفظ جایگاه‌های غاصبانه و بعضا سفارشی خود، در جهت تضعیف

- و بلکه نابودی- این رشته ورزشی پرطرفدار و جذاب گام برمی‌دارند. 

اینان فوتبال را از حیث فنی ضعیف کرده و از تیمی که روزگاری قدرت برتر و بلامنازع آسیا بود ودر سطح باشگاهی و ملی و رده‌های مختلف سنی سکوی اول را تسخیر کرده و در میادین مختلف جهانی نماینده اول قاره کهن به حساب می‌آمد، تیمی معمولی ساخته‌اند که پنج دهه است حسرت رفتن به المپیک و قهرمانی در آسیا را می‌خورد و در ضمن به لطائف‌الحیل سعی می‌کنند آخرین برگ برنده و تنها نقطه قوتی که برای آن باقی مانده- یعنی «تماشاگر»- را هم تضعیف کرده و فراری دهند.