نشست سران عرب در بغداد با محکومیت جنایات اسرائیل به کار خود پایان داد
سرویس خارجی-
سی‌وچهارمین نشست سران اتحادیه عرب در بغداد با سخنرانی مقامات عراقی، عربی و جهانی برگزار شد. یکی از محورهای سخنانِ سران دفاع از مردم غزه و محکومیت جنایات رژیم اسرائیل بود.
بغداد، شهری که زمانی مرکز خلافت عباسیان بود و زادگاه هزاران قصه و حکایت از تمدن، سیاست و خونریزی، حالا میزبان اتحادیه‌ای است که برگه‌های «بی‌اثر» تاریخِ «عربی» را ورق می‌زند. در روزگاری که کودکان غزه با نان خشک و صدای انفجار به خواب می‌روند، سران عرب با کت‌وشلوار اتوکشیده و واژه‌هایی پرطمطراق، به محکوم کردن چیزی بسنده کردند که نسل‌هاست با آن دست به گریبان‌اند: جنایت رژیم اسرائیل. گویی تکرار واژه‌ها و صدور بیانیه‌ها، برای تاریخ کفایت می‌کند. همان تاریخی که هنوز فراموش نکرده چگونه برخی از همین کشورها دست دوستی به تل‌آویو دادند، چگونه در زمان اشغال لبنان، در کشتار صبرا و شتیلا، سکوت پیشه کردند و چگونه صدای «حامی‌ترین حامیان فلسطین»، یعنی یمنی‌ها را در سالن کنفرانس بغداد خفه می‌کنند و...
سی‌وچهارمین نشست سران اتحادیه عرب در بغداد دیروز (شنبه) با سخنرانی مقامات عراقی، عربی و جهانی آغاز شد. «عبداللطیف الزیانی»، وزیر خارجه بحرین، در جلسه افتتاحیه این نشست گفت: «نشست ما در سایه چالش‌های بزرگی برگزار می‌شود که بر تعدادی از کشورهای عربی تأثیر گذاشته است. ما به سوریه تصمیم آمریکا برای لغو تحریم‌ها را تبریک می‌گوییم و از تلاش‌های عربستان قدردانی می‌کنیم.» در ابتدای این نشست بحرین ریاست سی‌وچهارمین دوره نشست سران عربی را به عراق تحویل داد. یکی از نکات قابل توجه این نشست- که یکی از دغدغه‌هایش مسئله فلسطین بوده- این است که حامی‌ترین اعرابِ حامی فلسطین، یعنی یمنی‌های حاکم بر صنعا، در این نشست نبوده‌اند و مخالفان آنان از جنوب در این نشست شرکت کردند!
یکی از بحث‌های پُربسامد در این نشست بحث فلسطین و جنایات رژیم آپارتاید اسرائیل بود. رئیس‌جمهور عراق گفت: «ما تجاوز اسرائیل به غزه را محکوم و پایداری ملت فلسطین را تحسین می‌کنیم. ما با تمام تلاش‌ها برای کوچاندن ملت فلسطین تحت هر شرایط و عنوانی مخالف هستیم.» نخست‌وزیر عراق نیز افزود: «دیدگاه ما برای حل بحران‌ها در منطقه بر پایه دستیابی ملت فلسطین به حقوق کامل خود و توقف تجاوز است. ما بر مخالفت با کوچاندن اجباری فلسطینی‌ها تأکید داریم. کشتار جمعی در غزه به مرحله‌ای رسیده که تاریخ شاهد آن نبوده است.» او خواستار اقدام عربی جدی و مسئولانه برای نجات غزه و بازگرداندن نقش آژانس امدادرسانی و کاریابی برای پناهندگان فلسطینی (آنروا) در نوار غزه و کرانه باختری شد و گفت که همچنان خواستار آن است.
«احمد ابوالغیط»، دبیرکل اتحادیه عرب مسئله فلسطین، را همچنان مسئله اصلی این اتحادیه دانست و از نسل‌کشی رژیم صهیونیستی در غزه در مقابل چشم و گوش جهانیان انتقاد کرد. ابوالغیط با اشاره به استمرار آلام فلسطین، مسئله فلسطین را همچنیان مسئله اصلی جهان عرب دانست و از نسل‌کشی و پاک‌سازی نژادی در فلسطین در مقابل چشم و گوش جهانیان انتقاد کرد. دبیرکل اتحادیه عرب همچنین مداخله‌های رژیم صهیونیستی در سوریه و لبنان را عامل مشکلات این دو کشور توصیف کرد. «پدرو سانچز»، نخست‌وزیر اسپانیا، گفت: «ما تصمیم داریم پیشنهاداتی را درباره اوضاع غزه به سازمان ملل بدهیم. به رسمیت شناختن کشور فلسطین کلید حل بحران تاریخی است. ما برای تحقق صلح تلاش خواهیم کرد. مذاکرات عربی- اروپایی می‌تواند در حل بحران‌های منطقه نقش داشته باشد. اید بر اسرائیل برای توقف کشتار در غزه فشار آورد.» همچنین «عبدالفتاح السیسی»، رئیس‌جمهور مصر، در نشست بغداد گفت: «مسئله فلسطین در خطرناک‌ترین مراحل خود است چراکه ملت فلسطین در معرض نسل‌کشی است. ماشین جنگ اسرائیل هیچ چیزی را باقی نگذاشته است و در نتیجه موجب آوارگی دومیلیون نفر شده است. اسرائیل نوار غزه را به یک مکان غیرقابل زندگی تبدیل کرده است. اسرائیل از گرسنگی به عنوان سلاحی علیه مردم غزه استفاده کرد.» و...
نشست به پایان رسید، محکومیت‌ها اعلام شد، عکس‌ها گرفته شد، و سران عرب به خانه بازگشتند تا شاید در نشست بعدی، دوباره همین بیانیه‌ها را با زبانی دیگر تکرار کنند. اما در غزه، کودکانی هنوز در ویرانه‌ها دنبال مادرشان می‌گردند. تاریخ، این تئاتر تکراری را خوب می‌شناسد؛ آنجا که اتحادیه عرب در سال ۱۹۴۸ شکل گرفت تا از فلسطین دفاع کند، اما حالا در سال ۲۰۲۵، به جایی رسیده که تنها کاری که از آن ساخته است، واژه‌پردازی‌ست. و چه طعنه‌آمیز که یکی از معدود کسانی که حرفی واقعی‌تر از بقیه زد، نخست‌وزیر کشوری اروپایی بود، نه یکی از همانانی که خود را وارث «قضیه عربی» می‌دانند. شاید روزی، این جلسات به جای «محکومیت»، بتوانند «تغییر» را صورت‌بندی کنند؛ ولی تا آن زمان، ظاهراً تنها چیزی که در جهان عرب محکوم نمی‌شود، تکرار شکست‌های تاریخی‌ست.